Το Ε, Πρόεδρε! είναι μια προειδοποίηση κινδύνου στην κόψη του νήματος. Όχι για να φοβίσει. Το αντίθετο. Οι μεγάλοι κίνδυνοι του `ακροβάτη` σκοτώνουν τους μικρούς φόβους του συγγραφέα. Μην πεις μόνο, φίλε `ακροβάτη`, πάνω από το σχοινί το αλαζονικό ότι `όποιος περπατά στη γη, πολλά τραγούδια ξέρει`. Θέλουμε δε θέλουμε, συμπάσχουμε μαζί σου, μοιραζόμαστε την ίδια μοίρα, κι αν πέσεις, καταρρέουμε και εμείς. Αν αποτύχεις, πάμε χαμένοι. Όποιο και να είναι το αποτέλεσμα των προσπαθειών σου, θετικό ή αρνητικό, αυτό θα καθορίσει τις εξελίξεις για μια ολόκληρη γενιά.
Κι εσύ αναγνώστη, εσείς φίλες, φίλοι, θα έχετε καταλάβει ότι τα λέμε στον `ακροβάτη` για να τα ακούτε εσείς. `Πρόεδρος` είσαι εσύ, ο άλλος, ο παραδίπλα, το κορίτσι της διπλανής πόρτας, ο συνάδελφος στη δουλειά, ο νεαρός στην πάνω γειτονιά, ο μπλόγκερ με τα ηλεκτρονικά ξεφωνητά, ο σύντροφος από τα παλιά, που δεν το βάζει κάτω και ρωτά και ξαναρωτά.
Είσαι και εσύ, φίλε, μέρος του προβλήματος, μέρος και της λύσης. Η συχνότητα της ηλεκτρονικής σου επικοινωνίας δε σε κάνει υποχρεωτικά πολιτικά σοφότερο ούτε την κοινωνία πιο δημοκρατική και τη διακυβέρνηση καλύτερη. Σταμάτα να εκχωρείς το ρόλο σου ως πολίτης. Και πάψε να ρωτάς `πότε` και `πότε` το `timing` της κρίσιμης στιγμής. Έρχεται κάθε μέρα. Από `δω και πέρα, η επόμενη μέρα μπορεί να είναι η `Ημέρα της Κρίσης` και ταυτόχρονα η απαρχή ενός νέου ημερολογίου, μιας νέας κατάστασης, μιας νέας εποχής. Γρηγορείτε, ποτέ δεν ξέρετε ούτε τη μέρα ούτε την ώρα!
Και εσύ, `ακροβάτη`, δέξου την ευχή μου. Ευχή `υψοφοβικού`, ευχή `θεού`! Ιούλιος-Αύγονστος 2009.