Όταν ο αέρας, το φως, η ζωή, εξαφανίζονται από μπροστά σου και ο θόρυβος της αμπάρας υπογράφει τη σωματική, ψυχική και πνευματική σου ασφυξία, τότε το απάνθρωπο κελί γίνεται πιο τρομερό κι από χιλιάδες εκτελεστικά αποσπάσματα. Κι αν αυτή, την πρώτη σου εμπειρία, τη νιώσεις σε ηλικία παιδική, δεν αποζητάς λύτρωση αλλού παρά μόνο στο θάνατο. Όμως ακόμα κι αυτός μέσα στο κενοτάφιο της αιχμαλωσίας σου σε απαρνείται. Αρκούν μόνο δυο λεπτά για να τρέξει η μηχανή του χρόνου μπροστά, μετασχηματίζοντας το εφηβικό προσωπάκι σε γέρικη προτομή. (. . .)

[Απόσπασμα από το κείμενο στο οπισθόφυλλο της έκδοσης]