Η Αλγερία είχε ταξιδέψει σε πολλά μέρη του κόσμου. Αλλά ποτέ δεν έλεγε "πήγα εκεί, ήμουν αλλού, είδα εκείνο, δοκίμασα το άλλο". Το σπίτι ήταν γεμάτο αναμνηστικά από άλλους τόπους και από άλλους ανθρώπους. Όχι απαραίτητα κάτι σπουδαίο. "Τα πιο σπουδαία τα έχω εδώ" έλεγε στη Ρόρη, κι έδειχνε τα μάτια της. Η Αλγερία έλεγε ότι τους άλλους τόπους τούς έχουμε πάντα φυλαχτό. Κι ότι ακόμη και οι άνθρωποι είναι τόποι, πατρίδες ή στάσεις ανάπαυσης, μεθοριακοί σταθμοί, προορισμοί ή σημεία εκκίνησης. Δεν καταλάβαινε και πολλά η Ρόρη. Είχε μια μάνα με το όνομα χώρας της Βόρειας Αφρικής. Το ίδιο και οι θείοι και οι θείες της, τους οποίους δεν είχε δει ποτέ το παιδί, είχαν ονόματα τόπων: Αίτνα και Βενετία οι αδελφές της Αλγερίας, Όλυμπος και Περού οι αδελφοί της. [...] "Και πού είναι τώρα;" "Πολύ μακριά. Ο καθένας κι αλλού". "Κι εσύ γιατί ήρθες εδώ;" "Γιατί οι άνθρωποι είναι οι χώρες. Κι εσύ είσαι μια χώρα". "Δεν υπάρχει χώρα Ρόρη". "Υπάρχει, αλλά κανένας δεν την ανακάλυψε ακόμη". Στα τέλη της δεκαετίας του ΄60, η άφιξη μίας ξένης νέας κοπέλας με το παράξενο όνομα Αλγερία έρχεται να ταράξει τη φιλήσυχη και θεοσεβούμενη κοινωνία της Σεωρής, ενός "αρχετυπικού" χωριού της ελληνικής επαρχίας. Η Αλγερία παντρεύεται τον Μηνά, που την έφερε στο χωριό, και χτίζουν το "ισπανικό" τους σπίτι, ζώντας χαμηλόφωνα τον παράφορο έρωτά τους. Σύντομα αποκτούν μία κόρη, τη Ρόρη, ένα ζωηρό και πανέξυπνο κοριτσάκι με τις πιο παράξενες απορίες. Όλα δείχνουν να πηγαίνουν ρολόι. Ή μήπως όχι; Στο πρώτο της μυθιστόρημα, η Στυλιάνα Γκαλινίκη αφηγείται την ιστορία μιας παθιασμένης αγάπης, τη γέννηση, την ανθοφορία και το δοξαστικό της τέλος μέσα σ΄ ένα εχθρικό περιβάλλον, που δύο άνθρωποι προσπαθούν να μετατρέψουν σε φιλόξενο και φωτεινό. Αφηγείται, επίσης, και το χρονικό ενός "προαναγγελθέντος φόνου", με αυτουργό την αρχέγονη τάση των ανθρώπων να περιθωριοποιούν ό,τι δεν τους μοιάζει, να τρομάζουν απέναντι σε ό,τι δεν κατανοούν, να απορρίπτουν ό,τι δεν τολμούν και τελικά να κλείνονται μέσα στα πιο ερμητικά σφραγισμένα σύνορα, τα σύνορα του εαυτού τους.