Διαθέσιμο κατόπιν παραγγελίας
Αποστέλλεται την ίδια ή την επόμενη εργάσιμη
ISBN:
9789609807111
Κατηγορίες:
Έτος κυκλοφορίας
Εκδότης
Σε αυτόν τον τόμο συνυπάρχουν δυο σημαντικές μορφές του Ευρωπαϊκού και του Νεοελληνικού Διαφωτισμού, ο Βολταίρος και ο Ευγένιος Βούλγαρης.
Ο πρώτος ασχολείται με την εξαιρετικά επίκαιρη σύγκρουση Καθολικισμού και Ορθοδοξίας στην επικράτεια της Πολωνίας και κατ επέκταση στον Ευρωπαϊκό χώρο. Η σύγκρουση αυτή έχει άλλοτε τη μορφή ανοιχτής ρήξης και άλλοτε, όπως παρατηρεί ο Βολταίρος, λαμβάνει τη μορφή μιας φαινομενικά ειρηνικής δράσης του παπισμού μέσω της Ουνίας με την εκμετάλλευση των φιλοδοξιών διαφόρων Ορθοδόξων Επισκόπων για περαιτέρω προνόμια και εξουσίες και της απόσχισης τους από τα Πατριαρχεία Κωνσταντινουπόλεως και Μόσχας. Το έργο αυτό μεταφράζει και σχολιάζει ο Ευγένιος Βούλγαρης συνειδητοποιώντας τη σημασία του για το ελληνικό γένος (είτε αυτό βρίσκεται υπό τη σύγχρονη του Οθωμανική κυριαρχία είτε υπό τη μετέπειτα Ευρωπαϊκή ηγεμονία).
Η παρούσα έκδοση που ακολουθεί την πρωτότυπη είναι εμπλουτισμένη με μία κατατοπιστική εισαγωγή, αναλυτικές σημειώσεις και γλωσσάριο για την επεξήγηση παλαιότερων όρων που αποτελούν και νεολογισμούς του ίδιου του Βούλγαρη.
[Απόσπασμα από κείμενο παρουσίασης εκδότη ή έκδοσης]
Francois Marie Voltaire (1694-1778). Το πραγματικό του επώνυμο ήταν Arouet, αλλά έγινε γνωστός με το όνομα Βολταίρος επειδή δημοσίευσε το 1719 με αυτό το το ψευδώνυμο τον "Οιδίποδα", την πρώτη από τις συνολικά 27 τραγωδίες του. Αυτό ακριβώς το ψευδώνυμο έγινε σύμβολο του διαφωτισμού, της λογικής, της ανεκτικότητας και της ελευθερίας της σκέψης. Η ζωή του Βολταίρου είχε απρόβλεπτες μεταπτώσεις. Λόγω μιας σάτιρας που δημοσίευσε, βρέθηκε το 1717 για 11 μήνες φυλακισμένος στη Βαστίλη. Το 1719 έγινε αυλικός λογοτέχνης, αλλά το 1726 αναγκάστηκε να δραπετεύσει στην Αγγλία. Μετά την επιστροφή του απειλήθηκε πάλι με φυλάκιση, οπότε κατέφυγε το 1734 στην επαρχία της Λωραίνης (Lothringen). Από το 1750 ήταν εγκαταστημένος στην Αυλή του αυτοκράτορα Φρειδερίκου της Πρωσίας στο Πότσνταμ. Μετά από διαφωνίες με τον βασιλιά, έζησε από το 1755 στη Γενεύη και επέστρεψε στο Παρίσι μόλις το έτος που πέθανε. Αν και ήταν επιδέξιος συγγραφέας θεατρικών έργων, ιστορικών μελετών και έγραψε επίσης αξιόλογα ποιήματα καθώς και πνευματώδεις κριτικές, η φήμη του στηρίζεται κυρίως στις φιλοσοφικές εργασίες που δημοσίευσε. Ταυτόχρονα ήταν δε και φιλόσοφος με την παραδοσιακή έννοια, γιατί διατύπωσε ένα αυτόνομο φιλοσοφικό σύστημα. Οι στόχοι για τους οποίους αγωνιζόταν ο Βολταίρος, ήταν αυτοί των φιλελεύθερων αστών, οι οποίοι υπερασπίζονταν τα ανθρώπινα δικαιώματα, την ελευθερία και την ισότητα των ανθρώπων ενώπιον του νόμου, ενάντια στην αυθαιρεσία του φεουδαρχικού απολυταρχισμού. Δεν ήταν άθεος, όπως συχνά υποστηρίζεται, αφού ο ίδιος έγραφε ότι "τίποτα δεν δημιουργείται από το τίποτα" και ότι "υπάρχει ένας θεός και αυτός πρέπει να είναι δίκαιος". Ταυτόχρονα υποστήριζε όμως ότι "είναι αδύνατο ο πάνσοφος θεός να έχει κάνει νόμους για να τους παραβιάζει", καταφερόμενος έτσι κατά της θαυματολογίας του Χριστιανισμού, κατά της δεισιδαιμονίας και της θρησκοληψίας, πράγμα που τον έφερνε σε αντιπαλότητα με το ιερατείο που αξιοποιεί για ιδιοτελείς σκοπούς μέχρι των ημερών μας αυτές ακριβώς τις παρεκκλίσεις. Ο Βολταίρος διέβλεψε πολύ πριν από τον Μαρξ ότι η θρησκεία αξιοποιείται για τη δημιουργία "αντεστραμμένης συνείδησης" του κόσμου, με αποτέλεσμα να θεωρεί τον αγώνα και την κριτική κατά του ιερατείου και της θρησκευτικής πρακτικής σαν προϋπόθεση κάθε κοινωνικής κριτικής. Ο Βολταίρος πίστευε, αντίθετα με τον Μακιαβέλι και τον Λοκ, ότι "η ανθρώπινη φύση είναι καλή" και ότι όλοι οι άνθρωποι γεννιούνται καλοί, αλλά τους διαστρέφουν οι ανάγκες της ζωής. Ο μεγάλος φιλόσοφος θεωρείται από τους πνευματικούς πατέρες της γαλλικής επαναστάσεως.
Δείτε όλα τα βιβλία του συγγραφέα
Ο Ευγένιος Βούλγαρης γεννήθηκε στην Κέρκυρα το 1716. Ήταν μεταφραστής του Βολταίρου, παιδαγωγός και διαπρεπής στοχαστής του Νεοελληνικού Διαφωτισμού. Στη διάρκεια του ρωσο-οθωμανικού πολέμου εγκαταστάθηκε στην Αγία Πετρούπολη, όπου και έζησε έως το θάνατο του, το 1806.
Ο Βασίλης Κ. Λάζαρης γεννήθηκε στην Πάτρα το 1930. Σπούδασε φιλολογία στο Πανεπιστήμιο της Αθήνας και δούλεψε σε γυμνάσια και λύκεια για τριάντα χρόνια, χρημάτισε δε και νομάρχης. Η χούντα τον είχε απολύσει από τη θέση του και είχε μείνει έξω από τη δημόσια εκπαίδευση ολόκληρη την επταετία. Είναι τακτικός συνεργάτης σε εφημερίδες και περιοδικά πάνω σε ιστορικά, αισθητικά, κοινωνιολογικά και φιλοσοφικά θέματα.
Το 1983 εκδόθηκε το μελέτημά του "Τέχνης Σημεία", από το 1986 μέχρι το 1990 το τετράτομο έργο του "Πολιτική Ιστορία της Πάτρας", το 1996 η πραγματεία του "Οι ρίζες του ελληνικού κομμουνιστικού κινήματος" και το 2000 η μονογραφία του "Παναγιώτης Συνοδινός". Έχουν κυκλοφορήσει, εξάλλου, με δική του επιμέλεια, εισαγωγή και σημειώσεις, το 1998 και το 1999 σε τέταρτη έκδοση και σε δυο τόμους η "Ιστορία της πόλεως των Πατρών", του Στέφανου Θωμόπουλου, και το 2001 το "Σχεδίασμα περί της Ανεξιθρησκείας", του Ευγένιου Βούλγαρη.
Η εργασία του "Καποδιστριακή Πάτρα" έχει ως θέμα της τη θαυμαστή αναγέννηση της αχαϊκής πρωτεύουσας αμέσως μετά το τέλος της Επανάστασης του Εικοσιένα. Πρόκειται για ιστορική μελέτη στηριγμένη κατά κύριο λόγο σε ένα πλήθος εγγραφών εκείνης της εποχής, από τα οποία τα περισσότερα είναι αδημοσίευτα.
