Το διπλό αφιέρωμά μου στον μεγάλο Δάσκαλο Μποστ (Μέντη Μποσταντζόγλου) με δυο δεκαπεντασύλλαβους, το "Τρία χωρίς Ελένη" και "Το διαμάντι και το κήτος", είχε και έχει σκοπό να διατηρήσει αυτό το είδος θεάτρου με τα αριστοφανικά στοιχεία.
Είχα την τύχη να γνωρίσω -νεαρός ακόμα- τον Μποστ, αλλά δυστυχώς δεν κατανόησα, λόγω νεανικής απειρίας, την καταλυτική σημασία του λόγου του. Εκτιμώντας αργότερα όλα αυτά τα στοιχεία που συνέθεταν την προσωπικότητα του, θέλησα να του... μοιάσω! (Δεν λέω "μιμηθώ" γιατί θα ήταν καταστροφή για μένα, μιας και ο Δάσκαλος ήταν αμίμητος).
Έτσι, στην δευτερολογία μου που αφορά στο "Διαμάντι και το κήτος" (ή ολόκληρος ο Μποστ σε μία ώρα) κτυπώ κατευθείαν στον στόχο, καθώς "χρησιμοποιώ" όλα τα έργα και τα πρόσωπα που χρησιμοποίησε κι εκείνος για να φτιάξω έναν νέο, σημερινό μύθο μέσα από τον οποίο οι ήρωες του -και ήρωές μου- αναζητούν τη δικαίωση και την κάθαρση μέσα στην ιστορία!
Ένα αρκούντως δύσκολο εγχείρημα από την άποψη ότι συγγραφικά δεν έπρεπε να ξεφύγω από τους βασικούς χαρακτήρες, αλλά να τους διατηρήσω και να τους μετεξελίξω. Σας διαβεβαιώ ότι πρόκειται για πολύ ατίθασους χαρακτήρες, αναρχικούς κατ ασυμβίβαστους στην εποχή τους. Προσωπικότητες που θα έπρεπε εγώ να προσαρμοστώ μ΄ αυτούς κι όχι αυτοί με μένα. Και το έκανα! Προσαρμόστηκα! Στριμώχτηκα! θύμωσα! Τσακώθηκα μαζί τους, αλλά τελικά τους αγάπησα τόσο πολύ που τώρα ομολογώ ότι άξιζε αυτή η δοκιμασία. Δημιουργική τρέλα και επικοινωνία χρειάζεται με τους εξίσου τρελούς ήρωες για ένα τέτοιο εγχείρημα! Τώρα μπορώ να σας το ομολογήσω.
Άλλωστε, υπάρχει δημιουργός χωρίς υποκειμενική και καμιά φορά αντικειμενική τρέλα;
Λεωνίδας Τσίπης
Γεννήθηκα -αυτό είναι το πρώτο μου μεγάλο δράμα- στην Αθήνα. Μεγάλωσα, μορφώθηκα, ερωτεύτηκα, αγάπησα, παντρεύτηκα -αυτό είναι το δεύτερο μου μεγάλο δράμα- στην ίδια πόλη. Τα παιδιά μου είδαν το φως της ζωής σ΄ αυτή την τσιμεντούπολη που γοητεύει και σκοτώνει ταυτόχρονα. Άρχισα να γράφω κείμενα -αυτό είναι το τρίτο μου μεγάλο δράμα- ως αγωγός ραδιοφώνου για τη δημοτική κι ελεύθερη ραδιοφωνία, και διασκευές σεναρίων για την κρατική τηλεόραση.
Θέατρο πρωτοέγραψα το 1995 και η πρώτη μου προσπάθεια επιβραβεύτηκε μ΄ ένα πανελλήνιο βραβείο από το υπουργείο Πολιτισμού -αυτό είναι το τέταρτό μου δράμα! Γιατί αν δεν συνέβαινε αυτό, δεν θα συνέχιζα να γράφω θέατρο! Θα είχα γλιτώσει και εγώ και το θέατρο από εμένα! Έτσι, το πρώτο μου έργο -και πέμπτο μου δράμα- με τίτλο "Τα κίτρινα γεράνια" ανέβηκε στη σκηνή του Δημοτικού θεάτρου Ταύρου. Ακολούθησαν τα έργα μου: "Τα γενέθλια", "Περιμένοντας τη θεία" (Φεστιβάλ Δήμου Ζωγράφου) και "Σας αρέσει η Αμερική;" Στη συνέχεια, τα παιδικά μιούζικαλ στο Δημοτικό Θέατρο Πειραιά "Στη χώρα της μάγισσας Αμάθειας" (1998) και "Μικροί και μεγάλοι σε δράση"
Κατόπιν ήρθε η συνεργασία με την Unesco και επαγγελματικούς θιάσους όπου κατά χρονολογική σειρά παρουσιάστηκαν τα έργα μου: "Ζητείται δολοφόνος" (2002 2003), μετάφραση και διασκευή έργου του Μενάνδρου "Οι επιτρέποντες" (2004), ελεύθερη διασκευή σε μουσική κωμωδία του έργου του Τσέχωφ "Η αρκούδα" (2004), "Αχ, μωρό μου αγαπημένο" (2005), "Το υπερπέραν είναι εδώ" (2006), "Τρία χωρίς Ελένη" (δεκαπεντασύλλαβος, 1ο αφιέρωμα στον Μποστ και έκδοσή του από τις εκδόσεις Σοκόλη 2006), "Η εκδίκηση της Ιοκάστης", "Το τούνελ" και "Πάρτυ με την Εύα" (2008, σε τρεις διαφορετικές σκηνές).
Α! Ενίοτε γράφω και τραγούδια για τις παραστάσεις μου -άλλο δράμα αυτό, που, όμως, αφορά τους ακροατές. Κι όλα τα πιο πάνω πραγματοποιήθηκαν χάριν σε κάποιους θιάσους που μ΄ εμπιστεύτηκαν συγγραφικά καθώς και στο Σωματείο Τεχνών & Πολιτισμού Σκηνοβάτες, του οποίου τυγχάνω μέλος.
Δείτε όλα τα βιβλία του συγγραφέα
