Εξαντλημένο στον εκδοτικό οίκο
ISBN:
9789601901879
Κατηγορίες:
Έτος κυκλοφορίας
Εκδότης
Ποιος μπορούσε να φανταστεί τι θα γινόταν όταν θα μεγάλωναν;
Ξεφυλλίζοντας αυτό το άλμπουμ με τις προσωπογραφίες κάποιων οι οποίοι σημάδεψαν την Ιστορία και τη λογοτεχνία, τις τέχνες και τις επιστήμες, θα δούμε ότι ξεκίνησαν κάπως αλλοπρόσαλλα...
Στο σχολείο τους θεωρούσαν μέτριους, ανεπίδεκτους, απροσάρμοστους, καταδικασμένους σε αποτυχία· με μια λέξη, κούτσουρα! Στην οικογένεια, στη δουλειά, όλοι αγανακτούσαν με τον ατίθασο χαρακτήρα τους. Με τον καιρό, η Ιστορία τους χάρισε δόξα και τιμές, και τους βάφτισε ιδιοφυΐές. Σήμερα αυτές οι φοβερές προσωπικότητες δεσπόζουν στις σχολικές τάξεις σαν φιγούρες μυθικές. Στις εγκυκλοπαίδειες και στα μουσεία φιγουράρουν με το έντονο παρουσιαστικό τους και τα πλούσια προτερήματά τους. Παρ` όλα αυτά, υπήρξαν αδύναμοι, όπως όλοι μας άλλωστε, άλλοτε κωμικά, άλλοτε τραγικά, κι αυτό βέβαια προσθέτει στο μεγαλείο τους...
Ας ρίξουμε λοιπόν σε αυτά τα σπουδαία ονόματα μια ματιά διαφορετική, σκαλίζοντας λίγο την παράξενη παιδική τους ηλικία...
Περιέχονται στοιχεία για τους:
- Καρλομάγνος (742-814)
- Λεονάρντο Ντα Βίντσι (1452-1519)
- Λουδοβίκος ΙΔ` (1638-1715)
- Ζορζ - Λουί Μπιφόν (1707-1788)
- Ναπολέων Βοναπάρτης (1769-1821)
- Ονορέ ντε Μπλζάκ (1799-1850)
- Αλέξανδρος Δουμάς (1802-1870)
- Κάρολος Δαρβίνος (1809-1882)
- Αβραάμ Λίνκολν (1809-1882)
- Τζουζέπε Βέρντι (1813-1901)
- Γκιστάβ Φλομπέρ (1821-1880)
- Πολ Σεζάν (1839-1906)
- Αλεξάντερ Γκράχαμ Μπελ (1847-1922)
- Τόμας Έντισον (1847-1931)
- Κλοντ Ντεμπισί (1862-1918)
- Γουίνστον Τσόρτσιλ (1874-1965)
- Τζακ Λόντον (1876-1916)
- Άλμπερτ Αϊνστάιν (1879-1955)
- Πάμπλο Πικάσο (1881-1973)
- Τσάρλι Τσάπλιν (1889-1977)
- Ζαν Κοκτό (1889-1963)
- Αγκάθα Κρίστι (1890-1976)
- Γουόλτ Ντίσνεϊ (1901-1966)
- Λούις Άρμστρονγκ (1901-1971)
- Σαλβαδόρ Νταλί (1904-1989)
- Φρανσουά Τριφό (1932-1984)
- Τζον Λένον (1940-1980)
Ο σκιτσογράφος Serge Block συνεργάζεται με τον Τύπο και τις εκδόσεις για παιδιά ή ενηλίκους, στη Γαλλία και στο εξωτερικό. Συνηθίζει να λέει: "Ένα σκίτσο είναι σαν παράθυρο που το ανοίγουμε για να δούμε το πρόσωπο. Είναι σαν θεατρική παράσταση την οποία σκηνοθετώ. Πάντα μου άρεσε αυτή η σκέψη". Διαπρέπει στην παραμόρφωση των εικόνων και του αρέσει όλο και περισσότερο να μπερδεύει το σκίτσο με τη φωτογραφία, "γιατί η φωτογραφία μας κάνει να πιστεύουμε πως είναι αληθινή. Πολλές φορές ένα και μόνο στοιχείο από τη φωτογραφία αρκεί για να δώσει την αίσθηση του αληθινού, και το σκίτσο μας επιτρέπει να παίξουμε με αυτό το στοιχείο".
Δείτε όλα τα βιβλία του συγγραφέα
Ο Ζαν-Μπερνάρ Πουί γεννήθηκε το 1946 στο Παρίσι. Σπούδασε ιστορία της τέχνης και κινηματογράφο. Εργάστηκε ως καθηγητής σχεδίου, γραφίστας, δημοσιογράφος και σεναριογράφος. Έχει γράψει πολυάριθμα αστυνομικά μυθιστορήματα και ένα τσουνάμι διηγήματα, νουβέλες και άρθρα, έχει υπάρξει διευθυντής και δημιουργός σειρών - όπως "Το Χταπόδι" ("Le Poulpe") και "Η Συνέχεια της Μαύρης Σειράς" ("Suite Noir") -φόρος τιμής στη διάσημη σειρά αστυνομικών-, είναι φανατικός οπαδός της γραφής υπό περιορισμούς, κατά το πρότυπο της παιγνιώδους γραφής του ΟυΛιΠό, σφοδρός υπέρμαχος της λαϊκής λογοτεχνίας και διχασμένος μεταξύ κοινωνικής κριτικής, κυνικής αποστασιοποίησης και αναρχικής μη συμβατότητας. Έχει οργανώσει και διευθύνει πολλά φεστιβάλ αστυνομικής λογοτεχνίας. Το πρώτο του μυθιστόρημα, το 1983, είχε τον προκλητικό τίτλο "Ο Σπινόζα σοδομεί τον Χέγκελ". Ακολούθησαν τα "Κάψαμε μια αγία", "1.280 ψυχές" και άλλα περίπου 50 βιβλία. Το 2015 οι εκδόσεις Gallimard στην ανανεωμένη "Μαύρη Σειρά" κυκλοφόρησαν έναν συγκεντρωτικό τόμο με έργα του, με τον τίτλο "Όλα πρέπει να εξαφανιστούν". Έχει τιμηθεί με πολλά βραβεία νουάρ λογοτεχνίας.
Δείτε όλα τα βιβλία του συγγραφέα
Ο σκιτσογράφος Serge Block συνεργάζεται με τον Τύπο και τις εκδόσεις για παιδιά ή ενηλίκους, στη Γαλλία και στο εξωτερικό. Συνηθίζει να λέει: "Ένα σκίτσο είναι σαν παράθυρο που το ανοίγουμε για να δούμε το πρόσωπο. Είναι σαν θεατρική παράσταση την οποία σκηνοθετώ. Πάντα μου άρεσε αυτή η σκέψη". Διαπρέπει στην παραμόρφωση των εικόνων και του αρέσει όλο και περισσότερο να μπερδεύει το σκίτσο με τη φωτογραφία, "γιατί η φωτογραφία μας κάνει να πιστεύουμε πως είναι αληθινή. Πολλές φορές ένα και μόνο στοιχείο από τη φωτογραφία αρκεί για να δώσει την αίσθηση του αληθινού, και το σκίτσο μας επιτρέπει να παίξουμε με αυτό το στοιχείο".
