Στον παγκοσμιοποιημένο χώρο, οι σύγχρονοι αναλυτές θεωρούν ότι το έθνος ως θεσμικός και, κυρίως, ως χωρικός προσδιορισμός κλονίζεται συθέμελα. Εθνικισμοί όμως συνεχίζουν να εγείρονται, μειονότητες ή μετανάστες να αποκλείονται, ενώ το έθνος εξακολουθεί να αποτελεί σημείο συλλογικής ή ατομικής αναφοράς ανθρώπων οι οποίοι όχι μόνο ετεροπροσδιορίζονται ή ταυτίζονται με αυτό, αλλά είναι έτοιμοι να συγκρουστούν, να πολεμήσουν ή ακόμα και να θυσιάσουν τη ζωή τους στο όνομά του. Η παρούσα μελέτη εντάσσεται στο πλαίσιο της ιστορικής και πολιτισμικής γεωγραφίας και ερευνά τις σχολές σκέψης που αφορούν το έθνος και το χώρο στην Ευρώπη. Ο συγγραφέας αναλύει συγκριτικά τις ποικίλες νοηματοδοτήσεις ή τους συμβολισμούς του μέσα από διάφορα χαρακτηριστικά ή διαδικασίες συγκρότησης ταυτοτήτων (θρησκεία, γλώσσα και εκπαιδευτικό σύστημα, μυθοπλασία, αποκλεισμός των `Άλλων` κ.ά.). Επίσης, μελετά τις ποικίλες χωρικές εκφάνσεις της δημιουργίας, του ελέγχου, της κατάκτησης και της περιχαράκωσης του εθνικού χώρου μέσω της χαρτογράφησης και της συνοριακής οριοθέτησής του, της ιμπεριαλιστικής επέκτασης και των μεταναστευτικών ροών από και προς αυτόν. Ιδιαίτερη έμφαση δίνεται στη δυναμική της απεικόνισης του εθνικού χώρου ως τοπίου μέσα από ποικίλες μορφές καλλιτεχνικής έκφρασης, όπως η ζωγραφική και η μουσική, μέσα από τη βιωματική εμπειρία πολέμων, ταξιδιών ή ακόμα και μέσα από την ανέγερση μνημείων και τύμβων που αφιερώνονται στη μνήμη ενός λαού ο οποίος `θυσιάστηκε` ή εξοντώθηκε γιατί ήταν `διαφορετικός`. Τέλος, ο συγγραφέας εκφράζει τη δική του άποψη για την ανάγκη μετεξέλιξης του `εθνικού χώρου` στη σύγχρονη Ευρώπη, με γνώμονα τη διασφάλιση και προστασία της ανθρώπινης ελευθερίας και αξιοπρέπειας.

[Απόσπασμα από το κείμενο στο οπισθόφυλλο της έκδοσης]