Τον είπαν `εκκεντρικό`, `περιθωριακό`, `καταραμένο`, μέχρι και `τρελό`. Σε γενικές γραμμές, η λογοτεχνική κριτική τον παρέκαμψε για δεκαετίες. Από μία άποψη δικαίως, αφού `τη ποίηση δεν έχει να καθόλου κάνει με τη λογοτεχνία`. Ακόμη και σήμερα παραμένει άγνωστος στο ευρύ κοινό. Πάλι δικαίως, αν σκεφτεί κανείς ότι `ξέχασαν πως η Ποίηση δεν αποζημιώνει [...] και πως οι αναγνώστες δεν είναι σε καμία περίπτωση απαραίτητοι [...] Η δε λέξη `βραβείο` και το όνομα ενός ποιητή είναι όροι αντιθετικοί`. Θα επρόκειτο, λοιπόν, απλά για μία απ` τις τόσες περιπτώσεις μη κατανόησης ενός δημιουργού απ` την εποχή και τον τόπο του. Τουλάχιστον για τη λαβωμένη μετεμφυλιακή Ισπανία και τα χρόνια της δικτατορίας του Franco. Αλλά, πού οφείλεται η τριακονταετής καθυστέρηση; Δεν είναι, συνεπώς, μόνον ιστορικο-γεωγραφικοί οι λόγοι. Στις 17 Οκτωβρίου 1953 θα γράψει στο Ημερολόγιο του: `Θ` αργήσω πολύ ν` αναγνωριστώ. Πρέπει να συνεχίσω απομονωμένος, μεγαλώνοντας εσωτερικώς...`.
Ο de Ory, μοναδική περίπτωση στα ισπανικά γράμματα, παρουσιάζει μία φυσική ασυμβατότητα μ` αυτό που φτάσαμε να ονομάζουμε `κανονική ζωή`, `κοινωνία`, `μέσος άνθρωπος`, αλλά και μίαν εγγενή δυσκολία, αν επιχειρήσουμε να τον κατηγοριοποιήσουμε ως δημιουργό. Όχι, όμως, γιατί έχουμε μπροστά μας κάποιον `ιδιότροπο` ή `αντιδραστικό` που αρνείται πεισματικά να ακολουθήσει τις υποδείξεις του καιρού του. Η `περίπτωση de Ory` σαρκώνει με τέλειο τρόπο το αυθόρμητο, το ευφάνταστο, το παιγνιώδες - όσοι τον γνωρίζουν μιλάνε για ένα παιδί που παίζει - , το τραγικό - ο ίδιος αυτοχαρακτηρίζεται `ευτυχισμένος τραγικός` - , το ειρωνικό, το grotesque, το καθημερινό, το αισθησιακό, το ασκητικό, το υπαρξιακό, το ονειρικό, το μεταφυσικό, το μυστικό, το αναλυτικό, το συνθετικό στοιχείο. Πέρα από κάθε σχολή και μόδα. Χωρίς διαδόχους, επίσης.

[Απόσπασμα από το κείμενο της εισαγωγής της έκδοσης]