"Ο κακός της περιοχής Εξαρχείων" -δηλαδή εγώ- διανύοντας τότε τον εξηκοστό όγδοο χρόνο της ζωής μου, (σήμερα εβδομήντα εννέα) μέσα σε βασανιστικές συνθήκες μιας τύχης αγαθής, είδα κι άκουσα πολλά, τράβηξα σκληρό κουπί, που άλλοι το λένε "εμπειρία" κι άλλοι "περιπέτεια ζωής", αμύνθηκα σ΄ ό,τι μου προκαλούσε αηδία, αντιστάθηκα σε όλα εκείνα στα οποία οι άλλοι ομότεχνοι γύρω μου, αργά ή γρήγορα, υπέκυψαν συν τω χρόνω στους συρμούς, και γαντζώθηκα ως ναυαγός, αφού κανείς δεν μου πέταξε ένα σωσίβιο, σ΄ όλες τις γενιές, μετά το 1950, ενώ ταυτόχρονα προδόθηκα από όλες τις "γενιές" που περάσανε από την σπονδυλική μου στήλη και εν τέλει λιποτάχτησαν. Σήμερα, ανάμεσα σε στρατιές λιποταχτών με το βάρος των κιλών μου στο μισό της ηλικίας μου (και για ύψος 1,74), αναγνωρίζω κάποιον φανατισμό στη συμπεριφορά μου και κάποια τάση φυλετικής/πολιτικής νεύρωσης, κινούμενος μεταξύ των συμπατριωτών μου, κατάσταση που με ερεθίζει και με κάνει να συμπεριφέρομαι ως επιθετικός ρατσιστής της ίδιας μου της φυλής, κυρίως όταν συνέλληνες συμπεριφέρονται σαν έποικοι μέσα στον ίδιο τους μικρο-ιδιόκτητο οικείο ελληνικό χώρο, επιδιώκοντας να με εκδιώξουν από το μοναδικό μου στέγαστρο που λέγεται: Ελευθερία του λόγου.