Η Πίτσα Μπουρνόζου γεννήθηκε στην Αθήνα στις 23 Φεβρουαρίου 1945. Δεύτερη στη σειρά ανάμεσα σε τέσσερα κορίτσια έδειξε από μικρή το ταλέντο της. Τελείωσε τη δραματική σχολή του Θεάτρου Τέχνης Κάρολου Κουν με άριστα και συμπλήρωσε τις θεατρικές της σπουδές στο London School of Dramatic Art.
Μιλούσε και μετέφραζε αγγλικά και γερμανικά. Είχε παρακολουθήσει μαθήματα χορού/κίνησης στο City Literary Institute of London με τον Ronald Wilson, στη Ζουζού Νικολούδη, στην Έρση Πίττα, στον Ντανιέλ Λομμέλ, στην Καίη Χόλντεν, κλασσικού μπαλέτου στη Σόνια Μοριάνοβα και ρυθμικής στις Emmy Speck και Matey-Ρουσοπούλου. Εκτός από την ηθοποιία και τη μετάφραση, δίδαξε σε θεατρικές σχολές και εργαστήρια, σκηνοθέτησε, επιμελήθηκε σκηνικά και κουστούμια, έγραψε θεατρικά, ποιήματα, διηγήματα, ταχυδράματα. Στην ΕΡΤ συμμετείχε ως ηθοποιός, σκηνοθέτις και μεταφράστρια, καθώς και ως παραγωγός στο ραδιόφωνο και σε παιδικές εκπομπές, αλλά κυρίως πήρε μέρος σε πολλές θεατρικές παραστάσεις του Θεάτρου της Δευτέρας.
Πέθανε στις 5 Ιανουαρίου 2007.
Η Κάκια Ιγερινού γεννήθηκε στη Θεσσαλονίκη κι άρχισε πολύ νωρίς να διηγείται ιστορίες με οδηγό τη γιαγιά της την Πελαγία, που της έμαθε την τεχνική της αφήγησης τα καλοκαίρια στο Αμύνταιο. Στη Δυτική Μακεδονία. Που είναι τοπίο μυστήριο, αλλιώτικο. Και με κανένα άλλο δε μοιάζει. Με λίμνες, με λιβάδια, με λεύκες... Με βουνά που πάνω τους έγιναν πόλεμοι... Κι όπου εκεί, τα καλοκαιρινά βράδια στ΄ αλώνια, οι παραμυθάδες είχαν μεγάλη πέραση, γιατί ο κινηματογράφος άργησε να φτάσει και για χρόνια τα βιβλία κι οι εφημερίδες λογοκρίνονταν. Με τρόπο! Ο τόπος, νευραλγικός σαν σύνορο και πολιτικά επιτηρούμενος, ζούσε για χρόνια σαν την ωραία κοιμωμένη του δάσους... σε βαθύ ύπνο. Κι οι άνθρωποί του άκουγαν. Αφουγκράζονταν. Μόνο. Έτσι αργότερα έγραψε παραμύθια για παιδιά, παιδικό θέατρο κι ύστερα, μετά τις σπουδές της στο ΑΠΘ και τη Δραματική Σχολή του Κρατικού Ωδείου Θεσσαλονίκης, έγινε ηθοποιός και καταπιάστηκε με διασκευές θεατρικών έργων, μεταφράσεις, ραδιοφωνικές εκπομπές, συγγραφή σεναρίων, κουβαλώντας για πάντα και παντού τον ήχο εκείνων των αφηγήσεων που τη μάγεψαν κάτι καλοκαιρινά βράδια της ψυχροπολεμικής περιόδου, στ΄ αλώνια, πλάι στη λίμνη του Οστρόβου... κι ύστερα στα θερινά τα σινεμά.
