«Υπάρχει η αντίληψη ότι η Ρωμυλία πέθανε μαζί με τον τελευταίο της Αυτοκράτορα, τον Κωνσταντίνο Παλαιολόγο, τον Μαρμαρωμένο Βασιλιά. Αυτό είναι λάθος, γιατί τότε σκλαβώθηκε στους Ασιάτες Βαρβάρους, τους Οθωμανούς, και δεν πέθανε ο θάνατός της επήλθε πολύ πολύ αργότερα και σ΄ αυτόν τον θάνατο συμβάλαμε αποκλειστικά και εμείς!...» Ένα βιβλίο που μέσα από τις σελίδες του, ανοίγεται και αναφέρεται σε βασικές χρονικές στιγμές από την Άλωση μέχρι το τέλος της Αυτοκρατορίας. Ξεκινά από τον καταλυτικό ρόλο των Φράγκων στην κατάκτηση της Ρωμανίας από τους Οθωμανούς και συνεχίζει αναλύοντας την πρώτη περίοδο μετά την Άλωση. Ο συγγραφέας κάνει αναφορές στην αιχμαλωσία του Φαναρίου, της Μεγάλης του Χριστού Εκκλησίας, στους Φαναριώτες που υπήρξαν η πολιτική αριστοκρατία του Γένους, στην Παιδεία, στις κοινότητες και στη σημαντικότητα της συμβολής τους στη σωτηρία του Γένους κατά την Τουρκοκρατία. «...Η ιδέα της Ρωμαίικης Αυτοκρατορίας είχε πεθάνει μέσα στη φωτιά της Επανάστασης και η τραγωδία της Ρωμιοσύνης είχε συντελεστεί. Η Ρωμανία «πάρθεν»... Διέξοδος και παρηγοριά του λαού τώρα η «Μεγάλη Ιδέα».