Με τούτο το μυθιστόρημά του ο Σπύρος Μαυροειδής σκοπό έχει να ταράξει το θολό τοπίο της μεταφυσικής προέκτασης της ζωής, καταθέτοντας μια νέα πρόταση για όσα νομίζουμε ότι ξαναζήσαμε σε προηγούμενές μας ζωές.

Με εργαλείο του τους χαρακτήρες του έργου ο συγγραφέας υπερβαίνει τα εσκαμμένα, προτάσσοντας το πολιτισμικό μας "μιμίδιο" ως μια βάση πληροφοριακών δεδομένων στην οποία ενεγράφησαν υπό μορφή κώδικα, έρωτες, αγάπες, φόβοι, μίση και εν γένει όλες εκείνες οι προσωπικές-διαπροσωπικές μνήμες μιας διαρκούς χημικής ταλάντωσης.

Όλες μας οι πληροφορίες μέσω των γεννητόρων απ` το απώτατο παρελθόν ταξιδεύουν στο μέλλον αφού αξιοποιηθούν στο παρόν. Ο Αλέξανδρος μέσα από ένα όνειρο που τον επισκέπτεται ως διαρκής εμμονή ψάχνει στο πρόσωπο της Λούνα το άλλο μισό του φεγγάρι. Την ψάχνει στα λόγια ενός γέροντα βουδιστή μοναχού.

"...ψάξε την, την ημέρα Κουέι, τον μήνα Αρ-Γιε, το δεκαπενθήμερο Τσουέν-Φεν, όταν το άστρο της φωτιάς θα αγγίξει τη γη, όταν θα έχουν παρέλθει 3.144 ολόγιομα φεγγάρια από την επόμενη γέννησή της, τότε που το κατακόκκινο αίμα του φεγγαριού θα σμίξει με το βαθύ μπλε της θάλασσας. Είναι γραμμένο, Φου! Το έγραψα εγώ με τα ίδια μου τα χέρια και το άφησα στη βιβλιοθήκη της σιωπής".

Σε κάθε γέννηση της Λούνα ο Αλέξανδρος προκαλεί τις μνήμες του "μιμιδίου" της ώστε να την κάνει να τον θυμηθεί. Μα εκείνη, φεγγάρι μισό, έρχεται και ξανάρχεται και πάντα χάνεται· θα καταφέρει να τον θυμηθεί; Θα γευτεί την παντοτινή αγάπη ή θα χαθεί στους δρόμους των φεγγαριών;

...λες και τα φεγγάρια είναι πολλά.