Η θάλασσα είχε γεμίσει αγριεμένα κύματα που έσκαγαν με δύναμη στους βράχους του μικρού νησιού. Πέρα, μακριά, κάποιο καράβι άνοιγε ένα λευκό αυλάκι στο απέραντο γαλάζιο του Αιγαίου. Ο Νίκος άναψε τσιγάρο με χέρια που έτρεμαν, όχι από την παγωνιά αλλά από τις σκέψεις, που, θολές, πηγαινοέρχονταν μέσα στα στενάκια του μυαλού του. Μπροστά του εμφανίστηκε η μορφή της Εύης. Το πανέμορφο κορμί γερμένο νωχελικά στην πολυθρόνα. Το διεισδυτικό βλέμμα. Τα βαθυκόκκινα χείλη καθώς πρόφεραν τις λέξεις. . . «Με θέλεις;» Δεν είχε δικαίωμα να διεκδικεί την κοπέλα του Πέτρου· δεν έπρεπε. Έκλεισε τα μάτια του, πασχίζοντας να διώξει τις τύψεις μακριά κι ένιωσε ξανά πάνω στο μάγουλό του το απαλό αντρικό χάδι. Πόσο τον ξάφνιασε αυτή η κίνηση! Όσο κι αν ήθελε να το κρύψει ακόμα κι από τον ίδιο του τον εαυτό, η αλήθεια ήταν πως εκείνον ποθούσε. Εκείνον αγαπούσε· τον Πέτρο. Λίγο πριν τελειώσει το λύκειο και χαθούν για κάποια χρόνια, ο Νίκος, ο Πέτρος και η Εύη θα βρεθούν μπλεγμένοι σε ένα μοιραίο ερωτικό τρίγωνο. Το τέλος, δεν το φαντάζεται κανένας. Ούτε και αυτή η ίδια η ζωή. . .

[Απόσπασμα από το κείμενο στο οπισθόφυλλο της έκδοσης]