Διαθέσιμο κατόπιν παραγγελίας
Αποστέλλεται την ίδια ή την επόμενη εργάσιμη
ISBN:
9789600343526
Κατηγορίες:
Έτος κυκλοφορίας
Εκδότης
Η ως ενιαία θεωρούμενη Δύση είναι διασπασμένη. Όμως δεν προξένησε τη διάσπαση αυτή ο κίνδυνος της διεθνούς τρομοκρατίας, αλλά η πολιτική της κυβέρνησης των ΗΠΑ, που αγνοεί το διεθνές δίκαιο, εκτοπίζει τα Ηνωμένα έθνη στο περιθώριο και αψηφά τη ρήξη με την Ευρώπη. Η διάσπαση διασχίζει και την Ευρώπη και την Αμερική. Στη Γερμανία, η απομάκρυνση της αμερικανικής κυβέρνησης και των ελίτ από τις δικές τους παραδόσεις επιδρά ως δοκιμασία. Η χημική ένωση στην οποία συνίστατο ο δυτικός προσανατολισμός της Ομοσπονδιακής Δημοκρατίας της Γερμανίας, από την εποχή του Αντενάουερ, αποσυντίθεται σήμερα στα δύο της στοιχεία: η οπορτουνιστική προσαρμογή στην ηγεμονική δύναμη διαχωρίζεται σαφώς από τη διανοητική και ηθική προσήλωση σε θεμελιώδεις αρχές και βασικές πεποιθήσεις του δυτικού πολιτισμού. Στο εβδομηκοστό πέμπτο έτος της ηλικίας του, ο πολιτικός διανοητής Γιούργκεν Χάμπερμας αποδεικνύεται λαμπρός αναλυτής και εμψυχωτής της δημοκρατίας και του ευρωπαϊκού πνεύματος. Το βιβλίο `Η διάσπαση της Δύσης` συγκεντρώνει κείμενα που γράφτηκαν μετά τα γεγονότα της 11ης Σεπτεμβρίου 2001, μεταξύ των οποίων και ένα νέο, εκτεταμένο δοκίμιο σχετικά με το μέλλον του καντιανού προγράμματος για μια τάξη των πολιτών του κόσμου.
[Απόσπασμα από το κείμενο στο οπισθόφυλλο της έκδοσης]
Ο Γιούργκεν Χάμπερμας γεννήθηκε το 1929 στη μικρή πόλη Γκούμερσμπαχ της Γερμανίας. Σπούδασε φιλοσοφία στα Πανεπιστήμια του Γκέτινγκεν και της Βόννης. Βοηθός του Theodor Adorno στο Πανεπιστήμιο της Φραγκφούρτης από το 1956, διαδέχεται τον Max Horkheimer στην έδρα της φιλοσοφίας του ίδιου Πανεπιστημίου το 1964 και ενσαρκώνει τη δεύτερη γενιά της σχολής της Φραγκφούρτης. Διαφοροποιείται ωστόσο από τους δασκάλους του καθώς αρνείται τον πεσιμισμό τους και προσπαθεί με το έργο του να ανανεώσει τη συζήτηση για τη δημοκρατία, το διαφωτισμό και τον κριτικό ορθολογισμό.
Παράλληλα με την ερευνητική του δραστηριότητα αρθρογραφεί στον Τύπο και παίρνει θέση σε όλα τα σημαντικά πολιτικά ζητήματα της εποχής του.
Τη δεκαετία του ΄60 συνδέεται με τους ηγέτες του φοιτητικού κινήματος αλλά συγκρούεται μαζί τους όταν τάσσεται υπέρ του ριζοσπαστικού ρεφορμισμού.
Από το 1971 ως το 1982 διευθύνει το Ινστιτούτο Max-Plank των κοινωνικών επιστημών και διδάσκει στα Πανεπιστήμια του Μάρμπουργκ και της Χαϊδελβέργης πλάι στον Gadamer. Το 1982 το Πανεπιστήμιο του Μονάχου αρνείται να τον εκλέξει καθηγητή, ενώ ο Τύπος της δεξιάς εξαπολύει εναντίον του οξύτατη δυσφημιστική εκστρατεία. Το 1983 επανεκλέγεται καθηγητής στο Πανεπιστήμιο της Φραγκφούρτης όπου και διδάσκει μέχρι σήμερα ως ομότιμος καθηγητής.
Το 1986 αντιπαρατέθηκε έντονα με τους συντηρητικούς ιστορικούς οι οποίοι θεωρούσαν το ναζισμό ως μια αμυντική απάντηση στην εμφάνιση του κομμουνισμού.
Τα τελευταία χρόνια, τόσο με τα βιβλία όσο και με τα άρθρα του, ασχολείται με τη σχέση μεταξύ της οικουμενικότητας των ανθρωπίνων δικαιωμάτων και της πολυπολιτισμικότητας, με την κρίση του κράτους-έθνους, την παγκοσμιοποίηση, καθώς και με τα προβλήματα της βιοηθικής, του ρατσισμού, της μετανάστευσης και της ευρωπαϊκής ενοποίησης.
Δείτε όλα τα βιβλία του συγγραφέα
Ο Νίκος Κοτζιάς έχει διδάξει και εργαστεί ως ερευνητής στα Πανεπιστήμια της Μακεδονίας (Θεσσαλονίκη), του Μαρβούργου (Γερμανία), της Οξφόρδης (ΗΒ) και του Χάρβαρντ (ΗΠΑ). Υπήρξε στέλεχος της Αριστεράς. Συμμετείχε στην έκδοση των περιοδικών "Επιστημονική Σκέψη" και "Διαλεκτική". Διευθύνει τη σειρά "Αναστοχασμός" στις Εκδόσεις Καστανιώτη, όπως παλαιότερα στη σειρά "Λόγος" στις Εκδόσεις Λιβάνη. Σήμερα αρθρογραφεί στην εφημερίδα Ημερησία. Εργάζεται ως εμπειρογνώμων στο υπουργείο Εξωτερικών. Σπούδασε οικονομικές επιστήμες (πτυχίο), πολιτική και φιλοσοφία (μεταπτυχιακά), δίκαιο (διδακτορικό) και Ευρωπαϊκή Ολοκλήρωση (post doc) στην Ελλάδα και τη Γερμανία. Τα κυριότερα έργα που έγραψε ή συμμετείχε στην έκδοσή τους είναι τα εξής: Der autonome Intellekt (1976), Η διανόηση στην Ελλάδα (1978), Τέχνη και Ιδεολογία (1984), Ο τρίτος δρόμος του ΠΑΣΟΚ (1985), Πανεπιστήμιο και Κοινωνία (1986), Η Ελλάδα στο 2000 (1987), Συνειδητό και Αυθόρμητο (1987), Ο Συνασπισμός της Αριστεράς (1988), Μια συζήτηση που δεν έγινε (1989), Auf dem Weg zur Hegemonialmacht? Deutsche Aussenpolitik nach der Vereinigung (1993), ΕΕ: Κράτος δευτέρου βαθμού ή ένα σύστημα εν τω γίγνεσθαι - Το εθνικό κράτος και η διαδικασία πολιτικής ενοποίησης στην κοινοτική Ευρώπη (1995), Labor, Market and Employment (1996), EU und Demokratie (1997), Flexible Integration in Europe (1998), Griechenland in Europa (1998), Στόχοι και τακτικές στη Διακυβερνητική Διάσκεψη της ΕΕ του 1996-1997 (1999), Culture and the dialectic of the national and global (2002).
Η΄ Αναστασία Δασκαρόλη σπούδασε Γερμανική και Γαλλική Φιλολογία καθώς και Πολιτικές Επιστήμες στην Ελλάδα και στην Γερμανία. Είναι λέκτωρ στο Τμήμα Γερμανικής Γλώσσας και Φιλολογίας του Πανεπιστημίου Αθηνών και διδάσκει θεωρία και πρακτική της μεταφράσεως καθώς και συγκριτική γραμματολογία. Διδάσκει επίσης λογοτεχνική μετάφραση στο διατμηματικό μεταπτυχιακό πρόγραμμα του Πανεπιστημίου Αθηνών "Μετάφραση-Μεταφρασεολογία", σε μεταφραστικά εργαστήρια του οποίου μετεφράσθησαν πεζά κείμενα των Friedrich Schleiermacher, Eduard Morike, Leopold Andrian κ.α.
