Διαθέσιμο κατόπιν παραγγελίας
Αποστέλλεται την ίδια ή την επόμενη εργάσιμη
ISBN:
9789600343823
Κατηγορίες:
Έτος κυκλοφορίας
Εκδότης
Ο ΦΥΓΟΚΕΝΤΡΟΣ
Ο Ποταμίτης ήταν ένας μοναχικός καλλιτέχνης και ως άνθρωπος του θεάτρου και ως ποιητής, αν και δύσκολα μπορώ να ξεχωρίσω τα δύο του πρόσωπα, ή καλύτερα δεν μπορώ να διακρίνω ποιο ήταν το προσωπείο του και ποιο το πρόσωπό του. Κλίνω πάντως να πω ότι ως θεατρίνος έκρυβε το ποιητικό του πρόσωπο πίσω από τα ποιητικά μιλήματα των δραματουργών και των ρόλων. Αλλά και πάλι συχνά θαρρώ πως πίσω από το προσωπείο του ποιητή ακούω τη φωνή των αρχαίων ελεγειακών, των Λατίνων σατιρικών, του Πόουπ, του Μπωμαρσαί, του Βολταίρου, του Κρυλώφ, του Σούτσου, του Διονυσίου Σολωμού της `Γυναίκας της Ζάκυθος` και των `Σατιρικών` του Καρυωτάκη κυρίως.
Το σώμα των ποιητικών του `Απάντων`, που με γενναιοδωρία εκδίδει ο Καστανιώτης και με αφοσίωση βαθιάς φιλίας επιμελείται ο Θανάσης Νιάρχος, ελπίζω να επικυρώσει την παραπάνω εκτίμηση. Ο Δημήτρης Ποταμίτης υπήρξε ποιητής οργισμένος, θυμωμένος και απελπισμένος. [. . .] Η ποιητική τραγωδία του Ποταμίτη ήταν πως η απελπισία του δεν ήταν μηδενιστική. Ήταν προδομένη ευαισθησία, τραυματισμένος πατριωτισμός, παραιτημένες αξίες, απανθρωπία και απαξίωση τιμαλφών. Οι κυπριακές του πληγές δεν επουλώθηκαν ποτέ και στη `μητέρα πατρίδα` διέκρινε μιαν ύπουλη υποκρισία. Εξόριστος από τον γενέθλιο τόπο του, ένιωθε ανεπιθύμητος και στην Ελλάδα.
Ο κλοιός συνεχώς στένευε. Οι φίλοι συμβιβάζονταν, οι σύντροφοι στην τέχνη βολεύονταν, οι αναγνώστες αραίωναν, τα σκουπίδια κατέκλυζαν τα πάντα και ο οδοκαθαριστής απεργούσε. Φυγόκεντρος πετροβολούσε από το περίοπτο μετερίζι του τους ομφαλοσκόπους κεντρομόλους. Δεν καταδεχόταν παρά ένα μόνο καταφύγιο, την ποίηση και το θέατρο, ένα και το αυτό, καταφύγιο που, όπως είπε ο Καρυωτάκης, εντέλει μισούμε. Γι` αυτό και ο Ποταμίτης μαζί με την απέχθειά του για τους προσκυνημένους κρατούσε και για τον εαυτό του μια βαθιά ειρωνική και σαρκαστική διάθεση.
Ιδού λοιπόν το μέγα ερώτημα:
... Στον απόλυτα παρόντα χρόνο
βαδίζετε με δεκανίκια δανεικά
επί των υδάτων
... ποιος θα προστατέψει
τον αισιόδοξο σας μέλλοντα
από τον παρακείμενο των τετελεσμένων
τον αόριστο τον φευ τόσο οριστικό
τον σπόρο από το σκουλήκι.
ΚΩΣΤΑΣ ΓΕΩΡΓΟΥΣΟΠΟΥΛΟΣ
Ο Θανάσης Νιάρχος γεννήθηκε στο Βόλο. Σπούδασε Πολιτικές Επιστήμες και Γαλλική Φιλολογία. Έχει εκδώσει τα βιβλία: Ποίηση: "Εικοσιτέσσερα νυχτερινά τραγούδια" (1970) και "Έρως έρωτας" (1979). Δοκίμια: "Η ανθρώπινη ανησυχία" (1973), "Κατά μέτωπο" (1980), "Ο αόρατος χρόνος" (1988), "Ημερολόγιο μιας διαμαρτυρίας" (1999), "Ο έρωτας για τους άλλους" (1999), "Καθάπερ φερομένης βιαίας πνοής" (1999), "Για τον Άγγελο Τερζάκη" (2002). Συνομιλίες με εκπροσώπους των ελληνικών γραμμάτων με τους τίτλους "Πραγματογνωμοσύνη της εποχής" (1976) και "Τα παιδικά μου χρόνια" (2003). Από το 1981 εκδίδει μαζί με τον Αντώνη Φωστιέρη το λογοτεχνικό περιοδικό "Η λέξη". Έχει την επιμέλεια της σειράς "Σκέψη, Χρόνος και Δημιουργοί" των εκδόσεων Καστανιώτη, στην οποία φιλοξενούνται κείμενα σημαντικών δημιουργών του νεοελληνικού πολιτισμού. Έχει μεταφράσει βιβλία των Κάφκα, Μίλερ, Λούθερ Κινγκ, Κοκτώ, κ.ά. Είναι επίσης συνεργάτης της εφημερίδας "Τα Νέα".
Ο Δημήτρης Ποταμίτης, γεννήθηκε το 1945 στην Κύπρο, και συγκεκριμένα στη Λεμεσό, και σπούδασε στη Δραματική Σχολή Αθηνών.
Πρωτοέπαιξε στο θίασο Μάνου Κατράκη-Αλέξη Σολωμού, ενώ το 1989 ήταν ο "Ορέστης" στην Επίδαυρο, με τον Θεατρικό Οργανισμό Κύπρου.
Δημιούργησε το Θέατρο Έρευνας, στην περιοχή Ζωγράφου, και υπήρξε η ψυχή της θεατρικής αυτής γωνιάς, που παρουσίασε πολλές πρωτοποριακές παραστάσεις, για τριάντα χρόνια.
Το θέατρο, τελικά, έκλεισε, όχι μόνο για οικονομικούς λόγους όπως ανέφερε ο ιδρυτής του- αλλά και για αισθητικούς και ηθικούς λόγους.
Μάλιστα, σε ένα "μανιφέστο" που κυκλοφόρησε ο ίδιος το Νοέμβριο του 2002, επεσήμανε ότι "δεν μπορεί να αντισταθεί στον κουλτουριάρικο χαβαλέ και την κουλτουριάρικη τσόντα".
Πάντως, από το 1971 που άνοιξε το Θέατρο, στην γειτονιά του Ζωγράφου, ανέβασε έργα όπως "Ο άνθρωπος ελέφαντας", "Ο Έλληνας βάτραχος" και πολλά ακόμα έργα του κλασικού και μοντέρνου ρεπερτορίου.
Είχε υπογράψει τη συγγραφή έξι παιδικών βιβλίων, όπως "Τα ανάποδα παραμύθια", "Ιστορίες του παππού Αριστοφάνη" και "Το λουρί του Σωκράτη".
Πίστευε, μάλιστα, ιδιαίτερα στο θέατρο για παιδιά, και σε παλαιότερη συνέντευξή του είχε αναφέρει ότι "με το θέατρο για παιδιά, προετοιμάζεται ο αυριανός καλός θεατής, ο αυριανός ευσυνείδητος πολίτης, αλλά κυρίως ο αυριανός πρωθυπουργός της Ελλάδος".
Πολύ συχνά, οι παθιασμένες απόψεις του για το θέατρο και την τέχνη, τον έφεραν σε σύγκρουση με την πολιτική εξουσία, και ασκούσε κριτική με κάθε ευκαιρία.
Πέθανε το 2003 σε ηλικία 58 ετών, μετά από πολύμηνη μάχη με ανίατη ασθένεια.
Δείτε όλα τα βιβλία του συγγραφέα
