Εκείνος είδε πρώτος τον άντρα που ερχόταν από το μονοπάτι. Έτρεξε να ειδοποιήσει τους γονείς του, μα δεν πρόλαβε. . . Κι ενώ οι πρώτες σταγόνες έπεφταν στη σκόνη και στη γλώσσα του μικρού Πάολο, ο Άνχελ Αλεγκρία έβγαλε το μαχαίρι του και το κάρφωσε πρώτα στο λαιμό του άντρα κι έπειτα στο λαιμό της γυναίκας. Πάνω στο τραπέζι, κρασί και αίμα ανακατώθηκαν, βάφοντας για πάντα κόκκινες τις βαθιές σχισμές του ξύλου. Ο Πάολο κάρφωσε το βλέμμα του στη ματωμένη λεπίδα. Η βροχή έπαιζε ταμπούρλο πάνω στη λαμαρίνα της στέγης και ο φόβος χτυπούσε στις φλέβες του. Ο δολοφόνος μάζεψε το μαχαίρι και ζήτησε ένα πιάτο ζεστή σούπα. Το αγόρι άναψε τη φωτιά, αποφεύγοντας τα σώματα που ήταν πεσμένα στο πάτωμα. Ύστερα (. . .) σέρβιρε τη σούπα. Δεν ήταν το πρώτο έγκλημα του Άνχελ. Καταγόταν από ένα μέρος όπου ο θάνατος ήταν κάτι το συνηθισμένο. Έβαζε τέλος στα χρέη, στους καβγάδες, στις απιστίες των γυναικών ή, απλά, στη μονοτονία μιας άχαρης ημέρας. Αυτή τη φορά, ο θάνατος έβαζε τέλος σε μια περιπλάνηση δύο εβδομάδων.

[Απόσπασμα από το κείμενο στο οπισθόφυλλο της έκδοσης]