Διαθέσιμο κατόπιν παραγγελίας
Αποστέλλεται την ίδια ή την επόμενη εργάσιμη
ISBN:
9789602620694
Κατηγορίες:
Έτος κυκλοφορίας
Εκδότης
Στην ιστορία της τέχνης δεν είναι σπάνια η περίπτωση των καλλιτεχνών που εμπνεύστηκαν έργα τους από την ποίηση. Συμβαίνει μάλιστα άλλοτε να τους ωθεί ένα γενικότερο ποιητικό κλίμα στη διαμόρφωση των δικών
τους προσπαθειών και άλλοτε να αντλούν από συγκεκριμένα ποιήματα. Θα μπορούσαμε να μνημονεύσουμε ως ενδεικτικά παραδείγματα της πρώτης κατηγορίας τον Βρετανό χαράκτη, ζωγράφο και ποιητή William Blake (1757-1827), ο οποίος εικονογράφησε, ανάμεσα σε πολλά άλλα, τις Night`s Thoughts του Young (1797), το Βιβλίο του Ιώβ από την Παλαιά Διαθήκη (1823), τη Θεία Κωμωδία του Δάντη (1824-27), και της δεύτερης τον `Ελληνα ζωγράφο, γλύπτη και χαράκτη Κώστα Τσάρα (1928-1986), με τα ζωγραφικά έργα του στο μεταθανάτιο λεύκωμά του Η Αντίσταση και τα τραγούδια της (1998).
Η Ανδριώτικης καταγωγής ζωγράφος και ποιήτρια Γεωργία (Ζωρζέτ) Καμπάνη (1929) ανήκει στη δεύτερη κατηγορία που μόλις περιγράψαμε. Μετά από κάποια χρόνια στην Αθήνα, εγκαταστάθηκε από το 1965 στο Κεμπέκ του Καναδά. Δούλεψε σε διάφορα εργαστήρια, ενώ παρακολούθησε και ελεύθερα μαθήματα ιστορίας
της τέχνης. Το 1989 στράφηκε προς την ποίηση. Η αρκετά προγενέστερη ζωγραφική της στάθηκε αφετηρία για τα πρώτα ποιήματά της. Τότε με το προσωπείο του αναγνώστη υποκατέστησε το πρόσωπο του θεατή, συνειδητοποιώντας ότι η σχέση ποίησης και εικόνας είναι ισχυρή, πως η ποίηση και η εικόνα έχουν κοινή κρηπίδα τους τη γραφή. Μεσολάβησαν συμμετοχές της σε πολυάριθμες ομαδικές εκθέσεις και τριάντα ατομικές εκθέσεις στον Καναδά. Το 1998 αισθάνθηκε ώριμη τη στιγμή να εκδοθεί η εκτεταμένη παραγωγή της διπλής αυτής δραστηριότητάς της στην Οτάβα: χάρη στη χορηγία του καναδικού κράτους, παρουσίασε το τρίγλωσσο βιβλίο Ποιήματα- Ζωγραφική-Σύμβολα. Το 2003 επέστρεψε στην Ελλάδα, όπου επιδόθηκε, με αναπαρθενεμένο βλέμμα, στη μελέτη σημαντικών Ελλήνων ποιητών .
Για το προκείμενο λεύκωμά της επέλεξε, από ιδιοσυγκρασία, δημιουργούς που έγραψαν ποιήματα με ποικίλους συμβολισμούς, ανοιχτά στην ερμηνεία: απομόνωσε στίχους των (κατά χρονολογία γέννησης) Κ.Π. Kαβάφη, Άγγελου Σικελιανού, Γιώργου Σεφέρη, I.Μ. Παναγιωτόπουλου, Γιάννη Ρίτσου, Οδυσσέα Ελύτη, Κώστα Στεργιόπουλου και Δημήτρη Κιτσίκη, προσθέτοντας και ένα δικό της ποίημα. Ο νόστος στην πατρίδα, μετά από μακρόχρονη απουσία, τόνωσε τον ενθουσιασμό της. Αυτός, με τη σειρά του, προκάλεσε εικόνες.
Η Γεωργία Καμπάνη ξαναδούλεψε, κατόπιν επιλογής, μερικά παλαιότερα έργα της με μολύβι, κραγιόνια, σινική μελάνη και τέμπερα σε χαρτί, από το 1975 έως το 1990, προσθέτοντας σε αυτά τη νέα της παραγωγή. Στα έργα της διακρίνουμε πάντα το επιμελημένο σχέδιο και τα αρμονικά χρώματά της. Οι συνθέσεις της κινούνται στο κλίμα ενός συμβολιστικού ιδιώματος. Ανθρωποκεντρική, η Καμπάνη παρεμβάλλει κάποτε και μορφές σε μικρότερη κλίμακα, με απροσδόκητα ανεστραμμένη προοπτική, εκστατικές μπροστά στο μυστήριο του κόσμου που τις περιβάλλει. Οι λιλιπούτιοι άνθρωποί της, τύποι περισσότερο, μοιάζουν να σηκώνουν, με αγωνία, το βάρος των ερωτημάτων τους, εκφράζοντας τις μεταφυσικές ανησυχίες της.
Οπωσδήποτε, και στην ανθολογία αυτή η ζωγράφος δεν θέλησε να κάνει μια απλή εικονογράφηση των ποιημάτων, ούτε φαίνεται να κυριαρχούν στις εικόνες της ιδεολογήματα μιας τάσης συντηρητικής, που εμφωλεύει σε παρόμοιες απόπειρες. Εκφράζει το δυνατό προσωπικό συναίσθημά της, την καθαρή συγκίνησή της, όπως αυτή αναβλύζει μέσα από την ίδια την ατμόσφαιρα των ποιημάτων .
Δημήτρης Παυλόπουλος,
Λέκτωρ Ιστορίας της Τέχνης,
Τμήμα Ιστορίας και Αρχαιολογίας Πανεπιστημίου Αθηνών
Ο Δημήτρης Ν. Κιτσίκης γεννήθηκε στην Αθήνα. Είναι τουρκολόγος, καθηγητής διεθνών σχέσεων του Πανεπιστημίου της Οττάβα στον Καναδά από το 1970, μέλος της Καναδικής Ακαδημίας από το 1999, με διδακτορική διατριβή του 1963 από τη Σορβόννη.
Δείτε όλα τα βιβλία του συγγραφέα
Το πραγματικό του όνομα είναι Οδυσσέας Αλεπουδέλης και γεννήθηκε το 1911 στο Ηράκλειο της Κρήτης, αλλά η καταγωγή του ήταν από την Λέσβο. Το 1914 η οικογένεια Αλεπουδέλη εγκαταστάθηκε στην Αθήνα. Εκεί έκανε τις εγκύκλιες σπουδές του ο νεαρός Οδυσσέας και στη συνέχεια άρχισε πανεπιστημιακές σπουδές στη Νομική Σχολή που τις εγκατέλειψε το 1936 για να υπηρετήσει τη θητεία του στη Σχολή Εφέδρων Αξιωματικών της Κέρκυρας. Στα γράμματα ο Ελύτης εμφανίστηκε το 1935, δημοσιεύοντας ποιήματά του στο περιοδικό "Τα Νέα Γράμματα" που συγκέντρωνε τους περισσότερους λογοτέχνες της ονομαζόμενης "Γενιάς του Τριάντα". Η γνωριμία του τον ίδιο χρόνο με τον Ανδρέα Εμπειρίκο ενίσχυσε τις επαναστατικές υπερρεαλιστικές του απόψεις. Κατά την ιταλική επίθεση το 1940 κατά της Ελλάδας κατατάχτηκε στο στρατό και πολέμησε στο μέτωπο της Αλβανίας. Στην κατεχόμενη Αθήνα έγραψε τον "Ήλιο τον πρώτο" και τα πρώτα σημαντικά πεζά του. Από το 1948 ως το 1951 πραγματοποίησε διάφορα ταξίδια στη δυτική Ευρώπη, με ορμητήριο το Παρίσι, όπου, μέσα στο εχθρικό γι΄ αυτόν κλίμα της υπαρξιακής στράτευσης, στερεώθηκαν οι δικές του πεποιθήσεις, αυτές που διακυρύσσονται στο "Άξιον Εστί". Το 1969 εγκαταστάθηκε στο Παρίσι, όπου, ανάμεσα στο σύνθημα "η φαντασία στην εξουσία" που εξήγγειλε η επανάσταση του Μάη, και τη δυσφορία για την Απριλιανή δικτατορία στην Ελλάδα, έγραψε τα ποιήματα "Το φωτόδεντρο", "Το μονόγραμμα", "Ο ήλιος ο ηλιάτορας", "Τα ρω του έρωτα". Στην Αθήνα επέστρεψε το 1971. Την περίοδο αυτή και ως την βράβευσή του το 1979 από τη Σουηδική Ακαδημία με το Βραβείο Νόμπελ, έγραψε πεζά κείμενα για το Θεόφιλο ("Ο ζωγράφος Θεόφιλος", 1973), τον Παπαδιαμάντη ("Η μαγεία του Παπαδιαμάντη", 1974), τον Εμπειρίκο ("Αναφορά στον Ανδρέα Εμπειρίκο", 1979) και το "σκηνικό ποίημα" "Η Μαρία Νεφέλη" (1978). Πριν και ύστερα από το διεθνές βραβείο, ανακηρύχτηκε διδάκτορας από διάφορα πανεπιστήμια, όπως της Θεσσαλονίκης (1975), του Παρισίου (Σορβόνη, 1980) και του Λονδίνου (1981). Άλλα έργα του: "Άσμα ηρωικό και πένθιμο για τον χαμένο ανθυπολοχαγό της Αλβανίας" (1945), "Καλοσύνη στις λυκοποριές" (1947), "Αλβανιάδα" (1962), "Ετεροθαλή" (1974), το "Σηματολόγιον" (1977), "Τρία ποιήματα με σημαία ευκαιρίας" (1982), το "Ημερολόγιο ενός αθέατου Απριλίου" (1984), μια σύνθεση-μετάφραση των σωζόμενων αποσπασμάτων της Σαπφώς με τίτλο "Σαπφώ, ανασύνθεση και απόδοση" (1984), "Αποκάλυψη του Ιωάννη" (1985), και "Ο μικρός ναυτίλος" (1985). Ποιήματα του μελοποιήθηκαν από τους Μ.Χατζιδάκη, Μ.Θεοδωράκη, Γ.Μαρκόπουλο, κ.ά.Τα έργα του έχουν μεταφραστεί στα γαλλικά, αγγλικά, ιταλικά, γερμανικά, ισπανικά, και σε άλλες γλώσσες. Πέθανε το 1996 σε ηλικία 85 ετών.
Δείτε όλα τα βιβλία του συγγραφέα
Γιάννης Ρίτσος (1909-1990). Ο Γιάννης Ρίτσος γεννήθηκε στη Μονεμβασιά Λακωνίας, γιος του μεγαλοκτηματία Ελευθέριου Ρίτσου και της Ελευθερίας το γένος Βουζουναρά. Είχε τρία αδέρφια. Το 1919 αποφοίτησε από το Σχολαρχείο της Μονεμβασιάς και το 1921 γράφτηκε στο Γυμνάσιο του Γυθείου. Την ίδια χρονιά πέθαναν ο αδερφός του Μανώλης και η μητέρα του. Το 1924 δημοσίευσε τα πρώτα του ποιήματα στη Διάπλαση των Παίδων με το ψευδώνυμο Ιδανικόν Όραμα. Το 1925 ολοκλήρωσε και τις γυμνασιακές του σπουδές στο Γύθειο και έφυγε με την αδερφή του Λούλα για την Αθήνα. Είχε προηγηθεί η οικονομική καταστροφή του πατέρα του και έτσι ο Ρίτσος εργάστηκε στην Αθήνα, αρχικά ως δακτυλογράφος και στη συνέχεια ως αντιγραφέας στην Εθνική Τράπεζα. Το 1926 αρρώστησε από φυματίωση και επέστρεψε στη Μονεμβασιά ως το φθινόπωρο του ίδιου χρόνου, οπότε γράφτηκε στη Νομική Σχολή της Αθήνας, χωρίς να μπορέσει ποτέ να φοιτήσει. Υπήρξε βοηθός βιβλιοθηκάριου και γραφέας στο Δικηγορικό Σύλλογο της Αθήνας. Το Γενάρη του 1927 νοσηλεύτηκε στην κλινική Παπαδημητρίου και λίγο αργότερα μπήκε στο σανατόριο Σωτηρία, όπου έμεινε τελικά για τρία χρόνια. Στη Σωτηρία ο Ρίτσος γνωρίστηκε με τη Μαρία Πολυδούρη και με μαρξιστές και διανοούμενους της εποχής του, ενώ παράλληλα έγραψε κάποια ποιήματά του που δημοσιεύτηκαν στο φιλολογικό παράρτημα της Μεγάλης Εγκυκλοπαίδειας. Από το φθινόπωρο του 1930 και για ένα χρόνο έζησε στα Χανιά, αρχικά στο Άσυλο Φυματικών της Καψαλώνας και μετά από προσωπική του καταγγελία των άθλιων συνθηκών ζωής που επικρατούσαν εκεί σε τοπική εφημερίδα, μεταφέρθηκε μαζί με όλους τους τρόφιμους στο σανατόριο Άγιος Ιωάννης. Τον Οκτώβρη του 1931 επέστρεψε στην Αθήνα και ανέλαβε τη διεύθυνση του καλλιτεχνικού τμήματος της Εργατικής Λέσχης. Εκεί σκηνοθέτησε και συμμετείχε σε παραστάσεις. Η υγεία του βελτιώθηκε σταδιακά, το ίδιο και τα οικονομικά του με τη βοήθεια της αδερφής του Λούλας, που είχε στο μεταξύ παντρευτεί και φύγει για την Αμερική. Τον επόμενο χρόνο ο πατέρας του μπήκε στο Ψυχιατρείο στο Δαφνί (όπου πέθανε το 1938) · πέντε χρόνια αργότερα τον ακολούθησε η Λούλα, που βγήκε το 1939. Το 1933 συνεργάστηκε με το περιοδικό της Αριστεράς Πρωτοπόροι και δούλεψε στο εμπορικό θέατρο για τέσσερα χρόνια (θίασοι Ζωζώς Νταλμάς, Ριτσιάρδη, Μακέδου). Στο χώρο της δημοσιογραφίας εμφανίστηκε επίσης στις στήλες του Ριζοσπάστη -όπου δημοσίευσε την πρώτη του ποιητική συλλογή "Τρακτέρ" με το ψευδώνυμο Ι. Σοστίρ- και των Ελεύθερων Γραμμάτων (1945). Το 1934 προσλήφθηκε ως επιμελητής εκδόσεων του οίκου Γκοβόστη και γράφτηκε στο Κ.Κ.Ε.. Το 1937 νοσηλεύτηκε στο σανατόριο της Πάρνηθας. Τον επόμενο χρόνο προσλήφθηκε στο Βασιλικό Θέατρο και το 1940 στη Λυρική Σκηνή. Κατά τη διάρκεια του ελληνογερμανικού πολέμου και της κατοχής ο Ρίτσος έζησε κατάκοιτος, παρόλα αυτά συμμετείχε στη δραστηριότητα του μορφωτικού τμήματος του ΕΑΜ και αρνήθηκε να δεχτεί χρήματα από έρανο όταν κινδύνεψε η ζωή του από τις κακουχίες. Στη διάρκεια των Δεκεμβριανών επισκεπτόταν συχνά την Καισαριανή, συναντήθηκε με τον Άρη Βελουχιώτη και συνεργάστηκε με το Λαϊκό Θέατρο Μακεδονίας. Το 1948 εξορίστηκε λόγω της αριστερής δράσης του στο Κοντοπούλι της Λήμνου, τον επόμενο χρόνο στη Μακρόνησο, το 1950-1951 στον Άη Στράτη. Το 1952 επέστρεψε στην Αθήνα και πολιτεύτηκε στην ΕΔΑ. Το 1954 παντρεύτηκε την παιδίατρο Φηλίτσα Γεωργιάδου από τη Σάμο, με την οποία απέκτησε μια κόρη την Έρη. Το 1956 ταξίδεψε στη Σοβιετική Ένωση ως μέλος αντιπροσωπείας διανοουμένων και δημοσιογράφων και το 1959 επισκέφτηκε τη Ρουμανία. Το 1962 επισκέφτηκε ξανά τη Ρουμανία όπου συναντήθηκε με το Ναζίμ Χικμέτ και κατόπιν πήγε στην Τσεχία και τη Σλοβακία, όπου ολοκλήρωσε την Ανθολογία Τσέχων και Σλοβάκων ποιητών, την Ουγγαρία και τη Λ. Δ. της Γερμανίας. Το 1964 συμμετείχε στις βουλευτικές εκλογές με την ΕΔΑ. Μετά το πραξικόπημα του Παπαδόπουλου το 1967 εξορίστηκε ξανά, αυτή τη φορά στη Γυάρο και τη Λέρο, το 1968 στη Σάμο, όπου τέθηκε υπό κατ΄ οίκον περιορισμό στο σπίτι της γυναίκας του για λόγους υγείας. Το 1970 επέστρεψε στην Αθήνα, μετά όμως από άρνησή του να συμβιβαστεί με το καθεστώς του Παπαδόπουλου εξορίστηκε εκ νέου στη Σάμο ως το τέλος του
Δείτε όλα τα βιβλία του συγγραφέα
Ι.Μ. Παναγιωτόπουλος (1901-1982). Ο Ι[ωάννης] Μ. Παναγιωτόπουλος γεννήθηκε στο Αιτωλικό, πρωτότοκος γιος του Μιχαήλ και της Ειρήνης. Οι γονείς του απέκτησαν τρία ακόμη παιδιά που πέθαναν όμως σε παιδική ηλικία. Το 1910 η οικογένεια Παναγιωτόπουλου εγκαταστάθηκε στην Αθήνα, όπου ο Ι.Μ. Παναγιωτόπουλος ολοκλήρωσε τις εγκύκλιες σπουδές του και γράφτηκε Φιλοσοφική Σχολή του Πανεπιστημίου. Αποφοίτησε το 1923 και εργάστηκε για πολλά χρόνια στην ιδιωτική εκπαίδευση. Υπήρξε βασικό στέλεχος της ιδιωτικής σχολής Μακρή, την οποία αργότερα αγόρασε και μετονόμασε σε Ελληνικά Εκπαιδευτήρια (πρόκειται για τη γνωστή σήμερα ως Σχολή Ι.Μ.Παναγιωτόπουλου στο Παλαιό Ψυχικό). Κατά τη διάρκεια της γερμανικής κατοχής ταξίδεψε στην Ευρώπη, τη Μικρά Ασία, την Κίνα και αλλού. Το 1947 διορίστηκε καθηγητής Νεοελληνικής Λογοτεχνίας στο Διδασκαλείο Μέσης Εκπαίδευσης. Διετέλεσε μέλος Διοικητικού Συμβουλίου στην Εθνική Πινακοθήκη, το Εθνικό Θέατρο και το μουσείο Αλεξάνδρου Σούτσου, υπουργός Πολιτισμού και Επιστημών της κυβέρνησης Κ. Καραμανλή το 1974. Το 1976 αναγορεύτηκε επίτιμος διδάκτωρ της Φιλοσοφικής Σχολής του Πανεπιστημίου Αθηνών. Πέθανε στην Αθήνα το 1982. Το σύνολο του συγγραφικού έργου του Ι. Μ.Παναγιωτόπουλου είναι τεράστιο σε έκταση. Ασχολήθηκε επί εξήντα χρόνια παράλληλα με την ποίηση, την πεζογραφία, την ταξιδιωτική λογοτεχνία, την αρθρογραφία, το δοκίμιο, την κριτική. Το πρώτο του δημοσίευμα ήταν ένα πεζό κείμενο γραμμένο στην καθαρεύουσα στις στήλες της εφημερίδας "Ελλάδα" το 1916, ενώ συνέχισε να δημοσιεύει κείμενά του στα περιοδικά "Ναυτική Δόξα", "Σφαίρα και Εθνικό Εγερτήριο". Το 1920 πραγματοποίησε την πρώτη του ουσιαστική εμφάνιση στα γράμματα από τις στήλες του περιοδικού "Μούσα" των Νάσου Χρηστίδη και Παύλου Καλλιγά (1920-1923), του οποίου υπήρξε συνδιευθυντής μαζί με τους Λέοντα Κουκούλα, Μιχαήλ Στασινόπουλο και Κλέωνα Παράσχο. Ακολούθησαν συνεργασίες του με περιοδικά και εφημερίδες όπως η "Ζωή", η "Νέα Ζωή", τα "Νέα Γράμματα", το "Νέον Κράτος", η "Νέα Εστία", η "Πρωία", η "Ελευθερία", ενώ συνεργάστηκε επίσης στη "Μεγάλη Ελληνική Εγκυκλοπαίδεια" του Πυρσού. Στα πρώτα του ποιήματα κινήθηκε στο πλαίσιο του αισθητισμού, του νεοσυμβολισμού και του νεορομαντισμού με έντονες επιρροές από τον Κωστή Παλαμά (εδώ ανήκει η πρώτη του ποιητική συλλογή "Το βιβλίο της Μιράντας" του 1924) και στράφηκε αργότερα προς την ανανεωτική τάση των ποιητών του μεσοπολέμου, την εσωτερικότητα και τον υπερρεαλισμό (ορόσημο η ποιητική συλλογή "Αλκυόνη", γραμμένη από το 1934 ως το 1948). Στην πεζογραφία του παρατηρείται συνύπαρξη ποιητικών στοιχείων με στοιχεία κριτικού στοχασμού, καθώς επίσης μια ιδιαίτερη φροντίδα της έκφρασης (σημειώνονται ενδεικτικά τα έργα του "Αστροφεγγιά" (1945), "Χαμοζωή" (1946), και "Τα εφτά κοιμισμένα παιδιά" (1956 - Αʼ Κρατικό Βραβείο Μυθιστορήματος). Στην κοσμοθεωρία του ανιχνεύονται αρχικές επιρροές από την πεσιμιστική αντίληψη για τη ζωή που υιοθέτησαν και σύγχρονοί του αισθητιστές λογοτέχνες (Κώστας Ουράνης, Τέλλος Άγρας, Ναπολέων Λαπαθιώτης κ.ά.), ενώ στα έργα της ωριμότητάς του στράφηκε προς μια τραγική στάση αποδοχής του ανεκπλήρωτου της ηδονής και της ματαιότητας της ανθρώπινης ζωής. Για περισσότερα βιογραφικά στοιχεία του Ι. Μ.Παναγιωτόπουλου βλ. Ζήρας Αλεξ., "Παναγιωτόπουλος Ι. Μ.", Παγκόσμιο Βιογραφικό Λεξικό 8. Αθήνα, Εκδοτική Αθηνών, 1988, Κούσουλας Λουκάς, "Ι.Μ.Παναγιωτόπουλος", Η μεσοπολεμική πεζογραφία · Από τον πρώτο ως τον δεύτερο παγκόσμιο πόλεμο (1914-1939) Στ΄, σ.364-417. Αθήνα, Σοκόλης, 1993 και Χατζηφώτης Ι.Μ., "Παναγιωτόπουλος Ι.Μ.", Μεγάλη Εγκυκλοπαίδεια της Νεοελληνικής Λογοτεχνίας 11. Αθήνα, Χάρη Πάτση, χ.χ.
(Πηγή: Αρχείο Ελλήνων Λογοτεχνών, Ε.ΚΕ.ΒΙ.).
Δείτε όλα τα βιβλία του συγγραφέα
Ο Γιώργος Σεφέρης (πραγματικό όνομα Γιώργος Σεφεριάδης) γεννήθηκε στις 29 Φεβρουαρίου / 13 Μαρτίου του 1900 στην Σμύρνη της Μικράς Ασίας και ήταν γιος του Στυλιανού και της Δέσπως Σεφεριάδη (το γένος Τενεκίδη). Ο Στυλιανός Σεφεριάδης υπήρξε διακεκριμένος ακαδημαϊκός και καθηγητής του Διεθνούς Δικαίου στη Νομική Σχολή του Πανεπιστημίου Αθηνών, συγγραφέας (με πλουσιότατο επιστημονικό έργο) και διπλωμάτης. Την αγάπη του για τη λογοτεχνία θα την μεταδώσει και στα τρία του παιδιά, Γιώργο, Άγγελο και Ιωάννα (μετέπειτα σύζυγο του Κωνσταντίνου Τσάτσου), τα οποία και θα ασχοληθούν με αυτήν. Το 1914, με την αρχή του Α΄ Παγκοσμίου Πολέμου η οικογένεια Σεφεριάδη μετακομίζει στην Αθήνα όπου ο Σεφέρης τελειώνει το Γυμνάσιο το 1917. Κατόπιν θα μεταβεί στο Παρίσι όπου και θα σπουδάσει Νομικά ως το 1924. Ήδη όμως από το 1918 θα εκδηλωθεί η αγάπη του για την ποίηση και θα αρχίσει να γράφει στίχους. Στα χρόνια των σπουδών του, όντας στο εξωτερικό, έχει την ευκαιρία να έρθει σε άμεση επαφή με τα λογοτεχνικά ρεύματα της εποχής. Στο Παρίσι θα τον βρει και η μικρασιατική καταστροφή, η οποία θα τον επηρεάσει βαθύτατα και θα παραμείνει χαραγμένη στη μνήμη του. Το 1926 ο Γιώργος Σεφέρης θα αρχίσει την διπλωματική του σταδιοδρομία, διοριζόμενος στο Υπουργείο Εξωτερικών ως ακόλουθος. Μέχρι το 1962 που συνταξιοδοτείται θα υπηρετήσει ως υποπρόξενος και πρόξενος στο Λονδίνο (1931-1934), στην Κορυτσά της Αλβανίας (1936-1938), ως σύμβουλος τύπου στο Υπουργείο Εξωτερικών. Μετά την κήρυξη του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου θα ακολουθήσει την ελληνική Κυβέρνηση στην Κρήτη, την Αίγυπτο, την Νότια Αφρική και την νότια Ιταλία, και μετά την απελευθέρωση στην Αθήνα όπου και μένει μέχρι το 1948. Κατόπιν διορίζεται σύμβουλος στις ελληνικές πρεσβείες στην Άγκυρα και το Λονδίνο, αργότερα πρέσβης στο Λίβανο, τη Συρία, την Ιορδανία και το Ιράκ, και τελικά στο Λονδίνο (1957-1962). Αφότου αποσύρεται, αφοσιώνεται ολοκληρωτικά στο λογοτεχνικό του έργο, μέχρι το θάνατό του, το 1971, ο οποίος εν μέσω δικτατορίας και κατόπιν της Δήλωσής του το 1969, είχε τον χαρακτήρα εκδήλωσης εναντίον του καθεστώτος των συνταγματαρχών.
Το πρώτο έργο του Γιώργου Σεφέρη είναι η συλλογή Στροφή που δημοσιεύτηκε το 1931. Η συλλογή του αυτή δημιούργησε ποικίλες αντιδράσεις, καθώς έφερνε έναν αέρα ανανέωσης στην ελληνική ποίηση. Ακολούθησαν η Στέρνα (1932) και το Μυθιστόρημα (1935). Ένα χρόνο μετά γράφει την Γυμνοπαιδία, και το 1938 απαντώντας στο δοκίμιο του Κωνσταντίνου Τσάτσου δημοσιεύει το Διάλογος πάνω στην ποίηση. Το 1940 δημοσιεύονται το Τετράδιο Γυμνασμάτων 1928-1937, και το Ημερολόγιο Καταστρώματος Α΄ τα οποία περιέχουν σημαντικά ποιήματα, όπως τα ποιήματα "του κ. Στράτη θαλασσινού", και ο Βασιλιάς της Ασίνης καθώς επίσης και μία συλλογή των ως τότε δημοσιευμένων έργων του με τίτλο Ποιήματα. Το 1944 δημοσιεύεται το Ημερολόγιο Καταστρώματος Β΄ το οποίο γράφτηκε στην Αίγυπτο και την Νότια Αφρική, όπου ο Σεφέρης ακολούθησε την εξόριστη ελληνική κυβέρνηση. Το Ημερολόγιο Καταστρώματος Β΄ ακολουθούν η τριμερής Κίχλη, (1947) που από πολλούς θεωρείται ως ένα από τα σημαντικότερα έργα του Γιώργου Σεφέρη, και η συλλογή "..Κύπρον, ου μʼ εθέσπισεν" η οποία κυκλοφόρησε το 1955, εν μέσω του Κυπριακού Αγώνα, και αργότερα μετονομάστηκε σε Ημερολόγιο Καταστρώματος Γ΄. Το 1950 δημοσιεύτηκε η συλλογή Ποιήματα 1924-1946, που είναι μια εμπλουτισμένη έκδοση της πρώτης συλλογής των έργων του (Ποιήματα Ι). Η τελευταία συλλογή που τύπωσε ο Γιώργος Σεφέρης όσο ζούσε και η οποία δημοσιεύτηκε 11 χρόνια μετά το Ημερολόγιο Καταστρώματος Γ΄ είναι τα Τρία Κρυφά Ποιήματα (1966). Το κύκνειο άσμα του ποιητή είναι το Τετράδιο Γυμνασμάτων Β΄, το οποίο εκδόθηκε το 1976, με επιμέλεια του Γ.Π. Σαββίδη, ο οποίος έχει επιμεληθεί και τις περισσότερες εκδόσεις έργων του ποιητή. Εκτός από το ποιητικό έργο, ο Σεφέρης έχει κάνει αξιολογότατες μεταφράσεις, όπως την Έρημη Χώρα (1936) και το Φονικό στην Εκκλησιά (1963) του Τ.Σ. Έλλιοτ, το Άσμα Ασμάτων (1965), την Αποκάλυψη του Ιωάννη (1966), τις Αντιγραφές (1965, περιέχει έργα Ευρωπαίων και Αμερικανών ποιητών όπως Ezra Pound, Andre Gide, Eluard, Jouve), και τις Μεταγραφές (1980, περιέχει κεί
Δείτε όλα τα βιβλία του συγγραφέα
Άγγελος Σικελιανός (1884-1951). Ο Άγγελος Σικελιανός γεννήθηκε στη Λευκάδα, γιος του Ιωάννη Σικελιανού και της Χαρίκλειας το γένος Στεφανίση. Τα πρώτα γράμματα τα έμαθε κοντά στον πατέρα του. Στη Λευκάδα ολοκλήρωσε το Δημοτικό σχολείο, το Ελληνικό Σχολείο και το Γυμνάσιο. Κατά τη διάρκεια της εφηβείας του άρχισε η πρώτη ενασχόλησή του με την ποίηση. Το 1901 έφυγε για την Αθήνα, όπου γράφτηκε στη Νομική Σχολή. Στην Αθήνα ήρθε σ΄ επαφή με τη Νέα Σκηνή του Κωνσταντίνου Χρηστομάνου όπου δούλεψε ως ηθοποιός. Το 1902 πραγματοποίησε τις πρώτες δημοσιεύσεις ποιημάτων του σε λογοτεχνικά περιοδικά της εποχής, ανάμεσά τους ο Διόνυσος και τα Παναθήναια, ενώ ένα χρόνο αργότερα συνεργάστηκε με το Νουμά. Το 1904 ξεκίνησε την πορεία του προς μια πιο μεγαλόπνοη ποιητική γραφή μέσα από τις σελίδες του Ακρίτα και ένα χρόνο αργότερα έφυγε για τη Λιβύη, όπου έγραψε τον "Αλαφροΐσκιωτο", που εκδόθηκε το 1909 γνωρίζοντας μεγάλη επιτυχία. Το 1906 επέστρεψε στη Λευκάδα. Τότε άρχισε η συμβίωσή του με την Εύα Πάλμερ, την οποία είχε γνωρίσει το 1905 στο σπίτι της αδερφής του Πηνελόπης και παντρεύτηκε το 1907 στην Αμερική. Μετά το γάμο το ζευγάρι εγκαταστάθηκε στην Αθήνα και γνωρίστηκε με τους φιλολογικούς κύκλους. Τον επόμενο χρόνο γεννήθηκε ο γιος τους Γλαύκος. Το 1910 ο Σικελιανός πήρε μέρος στην ίδρυση του Εκπαιδευτικού Ομίλου και τον επόμενο χρόνο δημοσίευσε το Δελφικό Ύμνο και έφυγε με τη σύζυγό του για το Παρίσι όπου παρακολούθησαν παράσταση αρχαίου δράματος από το ζεύγος Ντόνκαν. Τον ίδιο χρόνο πέθανε ο πατέρας του. Στις αρχές του 1912 επισκέφτηκε ξανά το Παρίσι. Τον ίδιο χρόνο στρατεύτηκε στους Βαλκανικούς πολέμους. Μετά την επιστροφή του στην Αθήνα το 1913 εξακολούθησε να δημοσιεύει ποιήματα στο Νουμά ως το Νοέμβριο του 1914, οπότε γνωρίστηκε με το Νίκο Καζαντζάκη, με τον οποίο συνδέθηκε με βαθιά φιλία, και αναχώρησε μαζί του για το Άγιο Όρος και για μια περιήγηση ανά την Ελλάδα. Μαζί με τον Καζαντζάκη τέθηκαν το 1915 με το μέρος του Βενιζέλου κατά τη ρήξη του έλληνα πολιτικού με το Παλάτι. Το 1917 πέθανε η αδερφή του Πηνελόπη. Το καλοκαίρι του ίδιου χρόνου επισκέφτηκε την Πραστοβά της Μάνης μαζί με τον Καζαντζάκη και το 1919 την Ολυμπία και την Επίδαυρο. Το 1920 έμεινε με τη σύζυγό του στη Συκιά Κορινθίας και το 1921 έφυγε για προσκύνημα στους Αγίους Τόπους. Επέστρεψε στη Συκιά και την ίδια χρονιά στράφηκε προς μια ολοκληρωμένη σύλληψη της Δελφικής Ιδέας, υπό την επίδραση της Μικρασιατικής Εκστρατείας, των επιπτώσεων του πρώτου παγκοσμίου πολέμου και της έκρηξης της Ρωσικής Επανάστασης. Το καλοκαίρι του 1922 έφυγε για την Αγόριανη, όπου μελέτησε την πρακτική εφαρμογή της Δελφικής Ιδέας και πληροφορήθηκε τη Μικρασιατική Καταστροφή. Τον επόμενο χρόνο έδωσε είκοσι διαλέξεις στη Νομική Σχολή με θέμα τη έκφραση της ιδέας της παγκόσμιας ειρήνης και αδελφοσύνης ανά τους αιώνες. Το 1924 εγκαταστάθηκε με τη σύζυγό του στους Δελφούς όπου συνέχισαν την προεργασία για την υλοποίηση της Δελφικής Ιδέας. Στους Δελφούς τάφηκε η μητέρα του που πέθανε ένα χρόνο αργότερα. Ο Σικελιανός είχε νωρίτερα προσκαλέσει διανοούμενους από όλο τον κόσμο στο μελλοντικό Διεθνές Κέντρο των Δελφών. Τον Ιούνιο απήγγειλε την Ωδή στο Βαλαωρίτη κατά τη διάρκεια του εορτασμού των εκατό χρόνων από τη γέννηση του ποιητή στη Λευκάδα. Το Μάιο του 1927 εγκαινιάστηκαν οι Δελφικές γιορτές που γνώρισαν μεγάλη επιτυχία στην Ελλάδα και είχαν απήχηση στο εξωτερικό. Δυο χρόνια αργότερα στην Ιόνιο Ανθολογία δημοσιεύτηκε άρθρο που πρότεινε το Σικελιανό για το βραβείο Νόμπελ και η Ακαδημία Αθηνών τίμησε το ζεύγος Σικελιανού για την αναβίωση των Δελφικών Εορτών. Το 1930 πραγματοποιήθηκαν οι δεύτερες Δελφικές Εορτές με την παρουσία πολιτικών παραγόντων και εξίσου μεγάλη επιτυχία με τις πρώτες. Κατά τη διάρκεια των δύο επόμενων χρόνων ιδρύθηκε η Δελφική Ένωση με κρατική μέριμνα, ο Σικελιανός προσκλήθηκε στο Παρίσι όπου γνωρίστηκε με τον Πωλ Γκονκούρ και τον Πωλ Βαλερύ και επιστρέφοντας στην Ελλάδα εξέδωσε μια εκπαιδευτική διακήρυξη για τη Δελφική Ένωση και το βιβλίο Δελφική Ιδέα· Ένα προανάκρουσμα. Το 1933 πραγματοποιήθηκαν δυο παραστάσεις της τραγωδίας του Σικελιανού Ο Διθύραμβος του Ρόδου σε σκ
Δείτε όλα τα βιβλία του συγγραφέα
Η Γεωργία Καμπάνη, ή Ζωρζέτ όπως υπογράφει, γεννήθηκε στην ΄Ανδρο. ΄Εζησε μερικά χρόνια στην Αθήνα και το 1965 εγκαταστάθηκε στο Κεμπέκ του Καναδά. Το 1984 μετακόμισε στην Οτάβα και προς το τέλος του 2003 επιστρέφει στην Αθήνα, όπου διαμένει μόνιμα τώρα.
Η κλίση της για τη ζωγραφική εκδηλώθηκε από τα νεανικά της χρόνια. Στον Καναδά εργάστηκε σε διάφορα ατελιέ και ακολούθησε μαθήματα στην Ιστορία της Τέχνης. Αυτά τη βοήθησαν να αναπτύξει τη δική της τέχνη όντας, βασικά, αυτοδίδακτη. Μεταχειρίζεται πολλά υλικά, κυρίως τέμπερα, και εκφράζεται με τον συμβολισμό. Στο εισαγωγικό της σημείωμα του έργου της "Ποιητική και Εικαστική Ανθολογία" των εκδόσεων "Σπανός" αναφέρει εκτενέστερα ό,τι αφορά τις ζωγραφικές και ποιητικές εμπειρίες της. Αξίζει όμως να προσθέσομε ότι κατά τη διάρκεια της διαμονής της στον Καναδά, φιλοτέχνησε έργα με την εξής θεματογραφία:
1970-1974. Μνήμες από την Ελλάδα.
1975-1976. Στον απόηχο της δεκαετίας του 60.
1977- Ο ποιητής και το όνειρο.
1978-1980. Σύγχρονη Πνευματικότητα και Μοντέρνες Εικόνες.
1981-1983. Ταξίδια στο διάστημα.
1984-1985. Τα Γεωμετρικά και οι Ναοί.
1986- Παραδοσιακές Εικόνες.
1987- Ελληνική αρχαιότητα.
1988- Ζωή, Θάνατος, Εξέλιξη.
1989-1992. Γράφει τα πρώτα της ποιήματα
1993-1995. Θρησκεία, Επιστήμη, Φιλοσοφία.
1998 Εκδίδεται το πρώτο της βιβλίο, ενώ αργότερα ξεκινά το project Κοσμοεικόνες.
Εκθέσεις: Τα έργα της έχουν παρουσιαστεί σε πολυάριθμες ομαδικές εκθέσεις σε διάφορες πόλεις του Καναδά, καθώς επίσης και τριάντα ατομικές εκθέσεις σε Γκαλερί, Βιβλιοθήκες, Μουσεία, Πανεπιστήμια και άλλα Πολιτιστικά Κέντρα. Στις εκθέσεις έργων της έχει λάβει διάφορες τιμητικές διακρίσεις.
Παράλληλες δραστηριότητες: οργανώτρια πολιτιστικών εκδηλώσεων, συντονίστρια καλλιτεχνικών συλλόγων, συνεργάτρια σε σχολεία και ατελιέ, έχει παρουσιάσει στην τηλεόραση της Οτάβας ΄Ελληνες ποιητές και συγγραφείς που ζουν στον Καναδά (1994). Το 1992, για τη διοργάνωσή της για ένα "Ελληνοκαναδικό Συμπόσιο" -μια γιορτή για τα 125 χρόνια του Καναδά-, έλαβε αναμνηστική πλάκα από τον Γενικό Διοικητή του Καναδά. Επίσης αναμνηστική πλάκα έλαβε από τον Ελληνοκαναδικό Σύλλογο Παρνασσός, σύλλογο που έχει αναπτύξει μακρόχρονη δράση και ιστορία για τους ομογενείς του Καναδά.
΄Εχοντας ζήσει στον Καναδά τριάντα οκτώ χρόνια, λίγα είναι τα σχόλια που αναφέρονται στην Καμπάνη. υπάρχουν όμως οι εξής αναφορές σε λεξικά: Ν. Λοϊζίδη, ΄Ελληνες καλλιτέχνες του Εξωτερικού, σελ. 178, Υπουργείο Εξωτερικών, Αθήνα 1993-94 / Λεξικό Ελλήνων Καλλιτεχνών, 160ς-20ός αιώνας, σελ. 101, Εκδ. Μέλισσα τ. 2 Αθήνα 1998/ Who΄s Who, σελ. 271, εκδ. Μέτρον, Αθήνα 1998-1999.
Μουσεία: ΄Εργα της βρίσκονται στα εξής Μουσεία καθώς και σε συλλογές στον Καναδά.
1999, Μουσείο Πολιτισμών του Καναδά
1999, Μουσείο Σύγχρονης Τέχνης, Βασίλη και Ελίζας Γουλανδρή
2001 και 2002, Μουσείο της Πόλεως των Αθηνών, Βούρου-Ευταξία
Άλλο project για το οποίο εργάζεται έχει τίτλο "Κοσμοεικόνες" και υπότιτλο: Κόσμος -Σύμπαν -Διάστημα -Ουρανός. Μια ενδιαφέρουσα κοσμογραφική-εικαστική αναζήτηση για το πώς είδε ο άνθρωπος το Σύμπαν διαμέσου του χρόνου. Αφορμή σ΄ αυτή την αναζήτηση στάθηκαν οι νέες ανακαλύψεις στο διάστημα. Ο θαυμασμός της για τους ήρωες του καιρού μας, τους αστροναύτες, την ενέπνευσαν και συχνά τους παρουσιάζει σε έργα της ως διαχρονικά σύμβολα.
Δείτε όλα τα βιβλία του συγγραφέα
Ποιητής, πεζογράφος, κριτικός και ομότιμος καθηγητής πανεπιστημίου της Νέας Ελληνικής Φιλολογίας, ο Κώστας Στεργιόπουλος γεννήθηκε στην Αθήνα το 1926. Σπούδασε φιλολογία στο Πανεπιστήμιο Αθηνών και εκπόνησε διδακτορική διατριβή στο Πανεπιστήμιο Θεσσαλονίκης. Δίδαξε επί δεκαετία στη ιδιωτική Μέση Εκπαίδευση και στη Σχολή Κινηματογράφου και Θεάτρου του Λ. Σταυράκου. Από το 1966 έως το 1969 εργάστηκε ως λέκτορας στην έδρα Νεοελληνικής Φιλολογίας του Πανεπιστημίου Αθηνών και στη συνέχεια ως βοηθός στο Σπουδαστήριο Βυζαντινής και Νεοελληνικής Φιλολογίας του Πανεπιστημίου Αθηνών (1969-1972), απ΄ όπου παύτηκε από τη δικτατορία. Το 1974 έγινε καθηγητής στην ίδια έδρα στο Πανεπιστήμιο Ιωαννίνων, όπου υπηρέτησε ώς το 1984 που αποχώρησε με εθελουσία έξοδο. Το 1986 αναγορεύτηκε ομότιμος καθηγητής. Πρωτοεμφανίστηκε στα γράμματα -μαθητής ακόμα του Γυμνασίου- από το περιοδικό "Νέα Εστία" το 1943, κι από τότε, κείμενά του δημοσιεύτηκαν σε πολλά περιοδικά και εφημερίδες. Ήταν υπεύθυνος για τη στήλη της κριτικής στο περιοδικό "Ξεκίνημα" (1946-1947), στην εφημερίδα "Νίκη" (1962-1963) και στο περιοδικό "Εποχές" (1963-1967). Εξέδωσε δέκα ποιητικές συλλογές, δύο βιβλία με διηγήματα, ένα μυθιστόρημα και εννιά κριτικά και φιλολογικά βιβλία, και είχε τιμηθεί δυο φορές με Κρατικό Βραβείο Ποιήσεως (με το Β΄ το 1961 και με το Α΄ το 1992), με το Βραβείο Κριτικής Μελέτης της "Ομάδας των 12" (1963), με το Α΄ Κρατικό Βραβείο Μελέτης και Δοκιμίου (1974), με το Βραβείο Δοκιμίου και Μελέτης της Ακαδημίας Αθηνών Ιδρύματος Ουράνη (1997) και με το Μεγάλο Βραβείο Λογοτεχνίας για το σύνολο του έργου του (2004). Ποιήματά του μεταφράστηκαν στα γαλλικά, αγγλικά, ιταλικά, γερμανικά, σουηδικά, ρωσικά, πολωνικά, ρουμανικά, βουλγαρικά, ισπανικά και ουγγρικά και δημοσιεύτηκαν σε περιοδικά κι ανθολογίες του εξωτερικού, ενώ διηγήματα και κριτικά του κείμενα στα γαλλικά, βουλγαρικά, πολωνικά, αγγλικά, ισπανικά και ιταλικά. Το 1994 εκδόθηκε στα γερμανικά μια επιλογή απ΄ όλο το ως τότε ποιητικό έργο του, με τίτλο "Εδώ που μάχεται το φως με τη βαρύτητα", το 1999 κυκλοφόρησε στα ισπανικά ολόκληρη η συλλογή του "Ο ήλιος του μεσονυκτίου" και τον επόμενο χρόνο μια επιλογή από επτά συλλογές του στα ιταλικά, με τίτλο "Στιλπνότητα της μέρας". Από τα ιδρυτικά μέλη της Εταιρείας Συγγραφέων και τέως πρόεδρός της, ιδρυτικό επίσης μέλος και επίτιμος πρόεδρος της Ελληνικής Εταιρείας Γενικής και Συγκριτικής Γραμματολογίας, είχε λάβει μέρος σε πολλά ελληνικά και διεθνή συνέδρια και χρημάτισε πρόεδρος ή μέλος σε διάφορες επιτροπές για θέματα λογοτεχνίας και βιβλίου.
Πέθανε στις 11 Ιανουαρίου 2016, σε ηλικία 90 ετών.
Δείτε όλα τα βιβλία του συγγραφέα
Γεννήθηκε το 1863 και πέθανε το 1933, την ημέρα των γενεθλίων του (29 Aπριλίου), στην Aλεξάνδρεια της Aιγύπτου. Στην ίδια αυτή πόλη έζησε τα περισσότερα χρόνια της ζωής του -εκτός από μια παιδική εξαετία στην Aγγλία, μιαν εφηβική υπερδιετία στην Kωνσταντινούπολη, και λιγοστά ταξίδια μεταγενέστερα, από τα οποία τα σπουδαιότερα, αλλά ολιγοήμερα, έγιναν με προορισμό την Aθήνα: το τελευταίο τους σχετίζεται με την περιπέτεια της υγείας, που τελικά οδήγησε τον Kαβάφη στον τάφο. Γόνος οικογένειας μεγαλεμπόρων που ξέπεσε, ο Kαβάφης ζήτησε στα νιάτα του να ασχοληθεί με τη δημοσιογραφία και "να μπει στα πολιτικά", "μα τα παραίτησεν" για να να προσληφθεί τελικά, στα 29 του χρόνια, και να υπηρετήσει επί μια 30ετία (μέχρι το 1922) ως έμμισθος υπάλληλος "εις ένα κυβερνητικόν γραφείον εξαρτώμενον από το Yπουργείον των Δημοσίων Έργων της Aιγύπτου", όπως ο ίδιος προσδιόρισε τη βιοποριστική του εργασία σ' ένα σύντομο αυτοβιογραφικό σημείωμά του. Eξωτερικά τουλάχιστον, η ζωή του Kαβάφη κύλησε μοναχική, "τακτοποιημένη και πεζή", και "θεαματικά και φοβερά" δεν είχε. Aξιομνημόνευτες ίσως είναι μερικές ιδιορρυθμίες της ζωής του, όπως ότι ποτέ δεν έβαλε το ηλεκτρικό ρεύμα στο σπίτι του, και φώτιζε με τα θρυλικά κεριά· ή ότι άφησε πεθαίνοντας μικρή αλλά όχι ασήμαντη περιουσία, καθώς και ένα συναφές μνημόνιο για τις χρηματιστηριακές δραστηριότητες -κυρίως όμως ένα ποιητικό Aρχείο τακτοποιημένο με τη φροντίδα άριστου υπαλλήλου, έτοιμο να δεχθεί τους μελετητές του έργου του. Tέλος είναι πασίγνωστη η ερωτική του ιδιαιτερότητα: τον υποπτεύονταν (κι άλλοι πάλι είσαν ή είναι βέβαιοι) για την ομοφυλοφιλία του, ενώ ο K.Θ. Δημαράς έγραψε για την "μονήρη ικανοποίηση". Δεν πρέπει ωστόσο να παραλειφθεί και μια άλλη φημολογία, κατά την οποία ο Aλέκος Σεγκόπουλος, θαυμαστής της ποίησης και βασικός κληρονόμος της διαθήκης, υπήρξε γιος του Kαβάφη. Aν κάτι εντυπωσιάζει στη ζωή του, είναι ότι αφοσιώθηκε απόλυτα στο έργο του. Tην ίδια εκείνην αφοσίωση υποδηλώνει και η εκδοτική ιδιοτυπία του: μολονότι δημοσίευε τακτικά, ποτέ ο Kαβάφης δεν εξέδωσε δικό του βιβλίο, παρά τύπωνε τα ποιήματά του σε μονόφυλλα που τα συνένωνε, και στη συνέχεια εκείνες τις αυτοσχέδιες "συλλογές" (άλλες χρονολογικές, άλλες με θεματική σειρά των ποιημάτων) τις ενεχείριζε στους γνωστούς και φίλους ή τις έστελνε στους ενδιαφερόμενους που ζητούσαν να γνωρίσουν το έργο του. Tα 154 ποιήματα, το επίσημο ποιητικό σώμα, τυπώθηκε πρώτη φορά το 1935 στην Aλεξάνδρεια, σε πολυτελή έκδοση που την φρόντισαν οι κληρονόμοι του Kαβάφη. Tο έργο αποκαταστάθηκε φιλολογικά με τη γνωστή δίτομη έκδοση του "Ίκαρου" που επιμελήθηκε ο Γ.Π. Σαββίδης το 1963. Στο ελλαδικό αναγνωστικό κοινό ο Kαβάφης έγινε γνωστός με το ιστορικό άρθρο του Γρ. Ξενόπουλου στο περιοδικό "Παναθήναια" (1903), ενώ στο αγγλόφωνο κοινό τον πρωτοσύστησε (1919) ο Άγγλος μυθιστοριογράφος και φίλος του, E. M. Φόρστερ. Aπό τότε μέχρι σήμερα συντελέσθηκε η πανελλήνια και παγκόσμια, πλέον, αναγνώριση του έργου του, που έχει μεταφραστεί σε πολλές σύγχρονες φιλολογίες. Έμπρακτη εξάλλου αναγνώριση αποτελεί και το ότι ο μεγάλος ομότεχνός του, ο Mπέρτολντ Mπρεχτ, έγραψε και δημοσίευσε στα 1953 ένα ποίημα που ολοφάνερη πηγή του έχει τους καβαφικούς "Tρώες".
(Πηγή: "K.Π. Kαβάφης: επίσημος, κρυμμένος και ατελής", "Eρμής",1995)
Δείτε όλα τα βιβλία του συγγραφέα
Η Γεωργία Καμπάνη, ή Ζωρζέτ όπως υπογράφει, γεννήθηκε στην ΄Ανδρο. ΄Εζησε μερικά χρόνια στην Αθήνα και το 1965 εγκαταστάθηκε στο Κεμπέκ του Καναδά. Το 1984 μετακόμισε στην Οτάβα και προς το τέλος του 2003 επιστρέφει στην Αθήνα, όπου διαμένει μόνιμα τώρα.
Η κλίση της για τη ζωγραφική εκδηλώθηκε από τα νεανικά της χρόνια. Στον Καναδά εργάστηκε σε διάφορα ατελιέ και ακολούθησε μαθήματα στην Ιστορία της Τέχνης. Αυτά τη βοήθησαν να αναπτύξει τη δική της τέχνη όντας, βασικά, αυτοδίδακτη. Μεταχειρίζεται πολλά υλικά, κυρίως τέμπερα, και εκφράζεται με τον συμβολισμό. Στο εισαγωγικό της σημείωμα του έργου της "Ποιητική και Εικαστική Ανθολογία" των εκδόσεων "Σπανός" αναφέρει εκτενέστερα ό,τι αφορά τις ζωγραφικές και ποιητικές εμπειρίες της. Αξίζει όμως να προσθέσομε ότι κατά τη διάρκεια της διαμονής της στον Καναδά, φιλοτέχνησε έργα με την εξής θεματογραφία:
1970-1974. Μνήμες από την Ελλάδα.
1975-1976. Στον απόηχο της δεκαετίας του 60.
1977- Ο ποιητής και το όνειρο.
1978-1980. Σύγχρονη Πνευματικότητα και Μοντέρνες Εικόνες.
1981-1983. Ταξίδια στο διάστημα.
1984-1985. Τα Γεωμετρικά και οι Ναοί.
1986- Παραδοσιακές Εικόνες.
1987- Ελληνική αρχαιότητα.
1988- Ζωή, Θάνατος, Εξέλιξη.
1989-1992. Γράφει τα πρώτα της ποιήματα
1993-1995. Θρησκεία, Επιστήμη, Φιλοσοφία.
1998 Εκδίδεται το πρώτο της βιβλίο, ενώ αργότερα ξεκινά το project Κοσμοεικόνες.
Εκθέσεις: Τα έργα της έχουν παρουσιαστεί σε πολυάριθμες ομαδικές εκθέσεις σε διάφορες πόλεις του Καναδά, καθώς επίσης και τριάντα ατομικές εκθέσεις σε Γκαλερί, Βιβλιοθήκες, Μουσεία, Πανεπιστήμια και άλλα Πολιτιστικά Κέντρα. Στις εκθέσεις έργων της έχει λάβει διάφορες τιμητικές διακρίσεις.
Παράλληλες δραστηριότητες: οργανώτρια πολιτιστικών εκδηλώσεων, συντονίστρια καλλιτεχνικών συλλόγων, συνεργάτρια σε σχολεία και ατελιέ, έχει παρουσιάσει στην τηλεόραση της Οτάβας ΄Ελληνες ποιητές και συγγραφείς που ζουν στον Καναδά (1994). Το 1992, για τη διοργάνωσή της για ένα "Ελληνοκαναδικό Συμπόσιο" -μια γιορτή για τα 125 χρόνια του Καναδά-, έλαβε αναμνηστική πλάκα από τον Γενικό Διοικητή του Καναδά. Επίσης αναμνηστική πλάκα έλαβε από τον Ελληνοκαναδικό Σύλλογο Παρνασσός, σύλλογο που έχει αναπτύξει μακρόχρονη δράση και ιστορία για τους ομογενείς του Καναδά.
΄Εχοντας ζήσει στον Καναδά τριάντα οκτώ χρόνια, λίγα είναι τα σχόλια που αναφέρονται στην Καμπάνη. υπάρχουν όμως οι εξής αναφορές σε λεξικά: Ν. Λοϊζίδη, ΄Ελληνες καλλιτέχνες του Εξωτερικού, σελ. 178, Υπουργείο Εξωτερικών, Αθήνα 1993-94 / Λεξικό Ελλήνων Καλλιτεχνών, 160ς-20ός αιώνας, σελ. 101, Εκδ. Μέλισσα τ. 2 Αθήνα 1998/ Who΄s Who, σελ. 271, εκδ. Μέτρον, Αθήνα 1998-1999.
Μουσεία: ΄Εργα της βρίσκονται στα εξής Μουσεία καθώς και σε συλλογές στον Καναδά.
1999, Μουσείο Πολιτισμών του Καναδά
1999, Μουσείο Σύγχρονης Τέχνης, Βασίλη και Ελίζας Γουλανδρή
2001 και 2002, Μουσείο της Πόλεως των Αθηνών, Βούρου-Ευταξία
Άλλο project για το οποίο εργάζεται έχει τίτλο "Κοσμοεικόνες" και υπότιτλο: Κόσμος -Σύμπαν -Διάστημα -Ουρανός. Μια ενδιαφέρουσα κοσμογραφική-εικαστική αναζήτηση για το πώς είδε ο άνθρωπος το Σύμπαν διαμέσου του χρόνου. Αφορμή σ΄ αυτή την αναζήτηση στάθηκαν οι νέες ανακαλύψεις στο διάστημα. Ο θαυμασμός της για τους ήρωες του καιρού μας, τους αστροναύτες, την ενέπνευσαν και συχνά τους παρουσιάζει σε έργα της ως διαχρονικά σύμβολα.
Η Γεωργία Καμπάνη, ή Ζωρζέτ όπως υπογράφει, γεννήθηκε στην ΄Ανδρο. ΄Εζησε μερικά χρόνια στην Αθήνα και το 1965 εγκαταστάθηκε στο Κεμπέκ του Καναδά. Το 1984 μετακόμισε στην Οτάβα και προς το τέλος του 2003 επιστρέφει στην Αθήνα, όπου διαμένει μόνιμα τώρα.
Η κλίση της για τη ζωγραφική εκδηλώθηκε από τα νεανικά της χρόνια. Στον Καναδά εργάστηκε σε διάφορα ατελιέ και ακολούθησε μαθήματα στην Ιστορία της Τέχνης. Αυτά τη βοήθησαν να αναπτύξει τη δική της τέχνη όντας, βασικά, αυτοδίδακτη. Μεταχειρίζεται πολλά υλικά, κυρίως τέμπερα, και εκφράζεται με τον συμβολισμό. Στο εισαγωγικό της σημείωμα του έργου της "Ποιητική και Εικαστική Ανθολογία" των εκδόσεων "Σπανός" αναφέρει εκτενέστερα ό,τι αφορά τις ζωγραφικές και ποιητικές εμπειρίες της. Αξίζει όμως να προσθέσομε ότι κατά τη διάρκεια της διαμονής της στον Καναδά, φιλοτέχνησε έργα με την εξής θεματογραφία:
1970-1974. Μνήμες από την Ελλάδα.
1975-1976. Στον απόηχο της δεκαετίας του 60.
1977- Ο ποιητής και το όνειρο.
1978-1980. Σύγχρονη Πνευματικότητα και Μοντέρνες Εικόνες.
1981-1983. Ταξίδια στο διάστημα.
1984-1985. Τα Γεωμετρικά και οι Ναοί.
1986- Παραδοσιακές Εικόνες.
1987- Ελληνική αρχαιότητα.
1988- Ζωή, Θάνατος, Εξέλιξη.
1989-1992. Γράφει τα πρώτα της ποιήματα
1993-1995. Θρησκεία, Επιστήμη, Φιλοσοφία.
1998 Εκδίδεται το πρώτο της βιβλίο, ενώ αργότερα ξεκινά το project Κοσμοεικόνες.
Εκθέσεις: Τα έργα της έχουν παρουσιαστεί σε πολυάριθμες ομαδικές εκθέσεις σε διάφορες πόλεις του Καναδά, καθώς επίσης και τριάντα ατομικές εκθέσεις σε Γκαλερί, Βιβλιοθήκες, Μουσεία, Πανεπιστήμια και άλλα Πολιτιστικά Κέντρα. Στις εκθέσεις έργων της έχει λάβει διάφορες τιμητικές διακρίσεις.
Παράλληλες δραστηριότητες: οργανώτρια πολιτιστικών εκδηλώσεων, συντονίστρια καλλιτεχνικών συλλόγων, συνεργάτρια σε σχολεία και ατελιέ, έχει παρουσιάσει στην τηλεόραση της Οτάβας ΄Ελληνες ποιητές και συγγραφείς που ζουν στον Καναδά (1994). Το 1992, για τη διοργάνωσή της για ένα "Ελληνοκαναδικό Συμπόσιο" -μια γιορτή για τα 125 χρόνια του Καναδά-, έλαβε αναμνηστική πλάκα από τον Γενικό Διοικητή του Καναδά. Επίσης αναμνηστική πλάκα έλαβε από τον Ελληνοκαναδικό Σύλλογο Παρνασσός, σύλλογο που έχει αναπτύξει μακρόχρονη δράση και ιστορία για τους ομογενείς του Καναδά.
΄Εχοντας ζήσει στον Καναδά τριάντα οκτώ χρόνια, λίγα είναι τα σχόλια που αναφέρονται στην Καμπάνη. υπάρχουν όμως οι εξής αναφορές σε λεξικά: Ν. Λοϊζίδη, ΄Ελληνες καλλιτέχνες του Εξωτερικού, σελ. 178, Υπουργείο Εξωτερικών, Αθήνα 1993-94 / Λεξικό Ελλήνων Καλλιτεχνών, 160ς-20ός αιώνας, σελ. 101, Εκδ. Μέλισσα τ. 2 Αθήνα 1998/ Who΄s Who, σελ. 271, εκδ. Μέτρον, Αθήνα 1998-1999.
Μουσεία: ΄Εργα της βρίσκονται στα εξής Μουσεία καθώς και σε συλλογές στον Καναδά.
1999, Μουσείο Πολιτισμών του Καναδά
1999, Μουσείο Σύγχρονης Τέχνης, Βασίλη και Ελίζας Γουλανδρή
2001 και 2002, Μουσείο της Πόλεως των Αθηνών, Βούρου-Ευταξία
Άλλο project για το οποίο εργάζεται έχει τίτλο "Κοσμοεικόνες" και υπότιτλο: Κόσμος -Σύμπαν -Διάστημα -Ουρανός. Μια ενδιαφέρουσα κοσμογραφική-εικαστική αναζήτηση για το πώς είδε ο άνθρωπος το Σύμπαν διαμέσου του χρόνου. Αφορμή σ΄ αυτή την αναζήτηση στάθηκαν οι νέες ανακαλύψεις στο διάστημα. Ο θαυμασμός της για τους ήρωες του καιρού μας, τους αστροναύτες, την ενέπνευσαν και συχνά τους παρουσιάζει σε έργα της ως διαχρονικά σύμβολα.
