Όλα δείχνουν ότι είναι δύσκολο να συλλάβει κανείς την «ουσία» της πολιτικής. Πράγματι, η πολιτική, μακράν του να είναι διαχρονική, έχει καταλήξει να είναι μια αυτόνομη κοινωνική πρακτική με τα ενδιαφέροντά της, τον τρόπο λειτουργίας της, τη δική της επαγγελματοποίηση. Οριακά, θα μπορούσαμε να πούμε ότι το ιδιαίτερο χαρακτηριστικό της είναι πως δεν διαθέτει κανένα, κι έτσι μπορεί να χρησιμοποιεί όλα τα μέσα για να επιβάλει την κυριαρχία της σε όλες τις άλλες μορφές κυριαρχίας. Κάτω από αυτές τις συνθήκες, όλοι οι παράγοντες του πολιτικού πεδίου συγκαλύπτουν την κυριαρχία που ασκούν τόσο πιο καλά όσο πιο ικανοί είναι να χειραγωγήσουν πεποιθήσεις οι οποίες, χωρίς να δίνουν απάντηση σε οντολογικά ερωτήματα, επιζητούν, σε βαθμό όχι μικρότερο, να δομήσουν το κοινωνικό μέλλον. Εντούτοις, αυτή η πολιτική κυριαρχία δεν είναι ποτέ εξασφαλισμένη (υφίσταται τον ανταγωνισμό των άλλων πεδίων), ούτε απόλυτα προσδιορισμένη (μπορεί να ανακατανεμηθεί σε επίπεδο τοπικό, εθνικό ή διεθνές). Δεν θα μπορούσε να περιορισθεί πραγματικά, όπως έγραψε ο Durkheim, παρά μόνον αν το πολιτικό-κρατικό σύστημα γινόταν «το όργανο της κοινωνικής σκέψης».

[Απόσπασμα από το κείμενο στο οπισθόφυλλο της έκδοσης]