Οι ελιές
zoom in
10.65€ -26% 7.88€
Η αμετάκλητη πορεία μιας γυναίκας προς την ταπείνωση. Η γνωριμία με την ηδονή υπό τη μουσική του Λιστ στη διαπασών. Η ξέφρενη κούρσα ενός λεωφορείου στους λαβυρίνθους της αστικής ζούγκλας. Το αυστηρώς ακατάλληλο δι΄ ανηλίκους "Εκμεταλλευταί αγνών κοριτσιών". Ο απαγορευμένος ομοφυλοφυλικός έρωτας. Ένα αποτρόπαιο έγκλημα στις όχθες του Σηκουάνα. Ο πυγμάχος Λίστον εναντίον του Κάσιους Κλέι. Οι ειδεχθείς επιπτώσεις της ζήλιας. Ο βιασμός σ΄ ένα ορεινό μονοπάτι. Μια στυγερή δολοφονία στο κέντρο της πόλης. Το νοσοκομείο της Val-de-Grace. Τα έργα και οι ημέρες ενός Έλληνα μπον βιβέρ στο Παρίσι, όπου διάγει τον βίον του απομυζώντας τις ερωμένες του. Ιστορίες για τον έρωτα, για τη βία, για την απόλυτη μοναξιά, για το έγκλημα, εφιαλτικές όψεις ενός κόσμου που φαντάζει όσο ποτέ άλλοτε σύγχρονος. Διηγήματα για ανθρώπους που ξεπερνούν τα όριά τους και γκρεμίζονται μπροστά μας. Ο ωμός ρεαλισμός της δεκαετίας του ΄60, εμπνευσμένος από τα ερμητικά αδιέξοδα της ελληνικής επαρχίας αλλά και από τη σκοτεινή ατμόσφαιρα του υποκοσμικού και απρόσωπου άστεως.
Γιάννης Τσαρούχης

Γιάννης Τσαρούχης (Εικονογράφος)

Ο Γιάννης Τσαρούχης (Πειραιάς 1910 - Αθήνα 1989) ήταν ζωγράφος. Φοίτησε στην Ανωτάτη Σχολή Καλών Τεχνών (1929 - 1935). Παράλληλα μαθήτευσε κοντά στον Φ. Κόντογλου (1931 - 1934), ο οποίος τον μύησε στη βυζαντινή ζωγραφική, ενώ μελέτησε την λαϊκή αρχιτεκτονική και ενδυμασία. Μαζί με τους Πικιώνη, Κόντογλου και Αγγ. Χατζημιχάλη πρωτοστάτησε στο αίτημα της εποχής για την ελληνικότητα της τέχνης. Στα 1935 - 1936 αφού πρώτα επισκέφτηκε τη Κωνσταντινούπολη μετά ταξίδεψε στο Παρίσι και στην Ιταλία. Ήρθε σε επαφή με δημιουργίες της Αναγέννησης & του Εμπρεσιονισμού. Ανακάλυψε το έργο του Θεόφιλου και γνώρισε καλλιτέχνες όπως ο Ματίς και ο Τζακομέτι κ.ά. Το ΄38, δυό χρόνια μετά την επιστροφή του στην Ελλάδα πραγματοποίησε την πρώτη του ατομική έκθεση στο κατάστημα Αλεξοπούλου της οδού Νίκης/Αθήνα. Το ΄40 επιστρατεύτηκε και υπηρέτησε στο Μηχανικό. Το ΄47 πραγματοποίησε 2 ατομικές εκθέσεις με υδατογραφίες και θεατρικά προσχέδια. Το ΄51 εξέθεσε στο Παρίσι και στο Λονδίνο και το ΄53 υπέγραψε συμβόλαιο με τη γκαλερί Ιόλας της Ν. Υόρκης. Το ΄56 υπήρξε υποψήφιος για το βραβείο Γκούγκενχαϊμ και το ΄58 πήρε μέρος στη Μπιενάλε της Βενετίας. Το ΄67 εγκαταστάθηκε στο Παρίσι. Το ΄82 άνοιξε το Μουσείο Γ. Τσαρούχη στο Μαρούσι στο σπίτι του καλλιτέχνη, που ο ίδιος μετέτρεψε σε Μουσείο παραχωρώντας την προσωπική συλλογή των έργων του. Παράλληλα λειτουργεί το Ίδρυμα Τσαρούχη με σκοπό τη διάδοση του έργου του ζωγράφου Συνεργάστηκε με την Ντάλας Σίβικ Όπερα του Τέξας, τη Σκάλα του Μιλάνου, το Κόβεντ Γκάρντεν, το Εθνικό Λαϊκό Θέατρο της Γαλλίας, το Τεάτρο Ολύμπικο της Βιτσέντζα. Το ΄77 ανέβασε ο ίδιος τις Τρωάδες του Ευριπίδη σε δική του νεοελληνική απόδοση με δική του διδασκαλία & σκηνογραφία. Ασχολήθηκε επίσης με την εικονογράφηση βιβλίων, την μετάφραση και συγγραφή βιβλίων για την τέχνη. Στην Ελλάδα εγκαταστάθηκε μετά από πολύχρονη παραμονή στο Παρίσι το ΄80, όπου και πέθανε το ΄89. Ο Γιάννης Τσαρούχης υπήρξε ίσως ο πλέον διακεκριμένος εκπρόσωπος της εικαστικής γενιάς του ΄30, που προσπάθησε ιδιαίτερα να συγκεράσει τις επιταγές της "ελληνικότητας" με το ιδίωμα του "μοντερνισμού". Ως ζωγράφος των παθών του σώματος ναρκοθέτησε την μικροαστική αισθητική της δεκαετίας του ΄50. Αργότερα στράφηκε σε μια ζωγραφική πιο δυτικότροπη. Ο ίδιος πέραν του εικαστικού του έργου θα μείνει στην ιστορία ως ο κορυφαίος έλληνας σκηνογράφος. Η διαφορά πάντως του Τσαρούχη και του διεθνισμού της γενιάς του ΄60 έγκειται κυρίως στο ότι αυτός ενεργούσε ως κληρονόμος ενός πολιτισμού εν ισχύ ενώ οι άλλοι ακολουθούσαν ένα πολιτιστικό σχήμα, που δεν είχε ακόμη μορφοποιηθεί. Υλικά της δουλειάς του ήταν η λιτή χρωματική κλίμακα του Πολύγνωτου και η αυστηρά κομψή γραμμή της βυζαντινής εικόνας. Αποτέλεσμα αυτών ήταν να αναβιώσει μέσα από τα έργα του χαριέσσα η παράδοση, αλλά και να εκφράζεται ένα ισχυρό πλαστικό ένστικτο. Διαμόρφωσε με το ευρύ φάσμα των καλλιτεχνικών του δραστηριοτήτων την αισθητική των Νεοελλήνων μεταπολεμικά περισσότερο από οποιονδήποτε άλλον. (Πηγή: Εγκυκλοπαίδεια Πάπυρος - Λαρούς - Μπριτάνικα )

Αλέκος Φασιανός

Αλέκος Φασιανός (Εικονογράφος)

Ο Αλέκος Φασιανός γεννήθηκε στην Αθήνα το 1935. Σπούδασε βιολί στο Ωδείο Αθηνών και ζωγραφική στην Α.Σ.Κ.Τ. (1956-1960, εργαστήριο Γ. Μόραλη). Αγάπησε και μελέτησε την αρχαία ελληνική αγγειογραφία και τη βυζαντινή εικονογραφία. Παρακολούθησε μαθήματα λιθογραφίας στην Ecole des beaux-arts του Παρισιού, με υποτροφία της γαλλικής κυβέρνησης (1962-1964), κοντά στους Clairin και Dayez. Το 1966 εγκαταστάθηκε στο Παρίσι, ενώ από το 1974 ζει και εργάζεται μεταξύ Παρισιού και Αθήνας. Από το 1959, χρονιά της πρώτης ατομικής του παρουσίασης στην Αθήνα, έχει πραγματοποιήσει περισσότερες από εβδομήντα ατομικές εκθέσεις σε Αθήνα, Θεσσαλονίκη, Παρίσι, Μόναχο, Τόκυο, Αμβούργο, Ζυρίχη, Μιλάνο, Βηρυτό, Στοκχόλμη, Λονδίνο κ.ά. Συμμετείχε επανειλημμένα σε ομαδικές εκθέσεις και γνωστές διεθνείς διοργανώσεις ανά την υφήλιο. Ανάμεσά τους ξεχωρίζουν οι: Salon comparaisons (Παρίσι 1970), Biennale του Sao Paulo (1971) και Βενετίας (1972), Graphics Biennale του Baden-Baden (1985) κ.ά. Ο Φασιανός ασχολήθηκε επίσης με τη χαρακτική, το σχεδιασμό αφισών, καθώς και τη σκηνογραφία, συνεργαζόμενος κυρίως με το Εθνικό Θέατρο Αθηνών ("Αμερική" του Κάφκα, 1975, "Ελένη" του Ευριπίδη, 1976, "Όρνιθες" του Αριστοφάνη, 1978 κ.ά.). Ανέλαβε την εικονογράφηση αρκετών βιβλίων, στην Ελλάδα και το εξωτερικό, γνωστών ποιητών και συγγραφέων. Ξεχωρίζουν τα ονόματα των Ο. Ελύτη, L. Aragon, G. Apollinaire, Κ. Ταχτσή, Κ. Καβάφη, Α. Εμπειρίκου, Γ. Ρίτσου, Β. Βασιλικού κ.ά. Έργα του κοσμούν επίσης ειδικές εκδόσεις τέχνης, όπως λευκώματα με θέμα αρχιτεκτονικά τοπία, όψεις πόλεων κ.λπ. Έχει επίσης εκδώσει και δικά του κείμενα, πεζά και ποιητικά. Για το σύνολο της δουλειάς του έχουν γυριστεί τέσσερα φιλμς για την ελληνική και τη γαλλική τηλεόραση, ενώ κυκλοφορούν μονογραφίες που αναφέρονται στην εικαστική παραγωγή του.


Μίνως Αργυράκης

Μίνως Αργυράκης (Εικονογράφος)

Ο Μίνως Αργυράκης (Σμύρνη, 1919 - Αθήνα, 26 Μαΐου 1998) ήταν έλληνας ζωγράφος, σκιτσογράφος και σκηνογράφος του θεάτρου. Γεννήθηκε στην Σμύρνη το 1919. Κατά την Μικρασιατική Καταστροφή, ο πατέρας του, που ήταν πλούσιος τραπεζίτης, έπεσε θύμα της τουρκικής θηριωδίας. Έτσι, σε ηλικία ενός έτους, ο Αργυράκης βρέθηκε πρόσφυγας στην Ελλάδα, μαζί με την μητέρα του, Γαλάτεια, την γιαγιά του και τον αδελφό του. Με την φροντίδα της Πηνελόπης Δέλτα, φοίτησε στο Κολέγιο του Ψυχικού. Προσπάθησε δύο φορές να γίνει δεκτός από την Ανωτάτη Σχολή Καλών Τεχνών, αλλά χωρίς επιτυχία. Αναγκαστικά, στράφηκε προς την Ανωτάτη Εμπορική Σχολή (σημερινό Οικονομικό Πανεπιστήμιο Αθηνών). Έλαβε μαθήματα ζωγραφικής από τον Γιάννη Τσαρούχη, που ήταν προσωπικός του φίλος. Ο ίδιος επίσης ισχυρίζονταν πως υπήρξε μαθητής του Κόντογλου, του Θεόφιλου και του Παρθένη. Έκανε παρέα με άλλους πολύ γνωστούς συνομήλικούς του, όπως ο Γιάννης Μόραλης, ο Νίκος Χατζηκυριάκος-Γκίκας, ο Μάνος Χατζιδάκις και ο Νίκος Γκάτσος. Παράλληλα με την ζωγραφική, ασχολήθηκε από πολύ νωρίς και με το σκίτσο και την δημοσιογραφία. Κατά την περίοδο της Κατοχής, κατατάχθηκε στην ΕΠΟΝ και με τους αντάρτες περιήλθε τα βουνά της Ευρυτανίας. Το 1948 και το 1951, συμμετείχε στις πανελλήνιες εκθέσεις ζωγραφικής, ενώ το 1957 συμμετείχε στο Διεθνές Φεστιβάλ Νεότητας της Μόσχας και στην Μπιενάλε Σχεδίου στο Ταλεντίνο της Ιταλίας. Ταυτοχρόνως δημοσίευε κείμενα και σκίτσα σε εφημερίδες και περιοδικά της εποχής (Αυγή, Ελευθερία, κ.ά.). Το 1957 εξέδωσε το πρώτο του λεύκωμα με σκίτσα και κείμενα υπό τον τίτλο "Οδός Ονείρων". Ο Μάνος Χατζιδάκις, γοητευμένος από το λεύκωμα, το μετέτρεψε σε μουσική επιθεώρηση, η οποία παρουσιάστηκε στο θέατρο "Μετροπόλιταν" το 1962 με την συνεργασία του ίδιου του Αργυράκη (σκηνικά, κοστούμια και στίχοι ενός τραγουδιού), του σκηνοθέτη Αλέξη Σολωμού και του ηθοποιού Δημήτρη Χορν. Με τον Χατζιδάκι συνεργάστηκε ξανά το 1965, για την επιθεώρηση "Ο γύρος του κόσμου". Το 1963, πραγματοποίησε έκθεση στην γκαλερί "Ζυγός", με κύριο θέμα την εισβολή των ξένων (τουριστών και μη) και την αλλαγή της κοινωνίας στην μεταπολεμική Ελλάδα. Το 1963, υπήρξε ένα από τα ιδρυτικά στελέχη της Δημοκρατικής Νεολαίας Λαμπράκη. Λίγο πριν από την δικτατορία, δημιούργησε με την σύντροφό του, τον Τσαρούχη και τον Ευγένιο Σπαθάρη, την "Κιβωτό της Άμυ", ένα πρωτοποριακό χώρο καλλιτεχνικού πειραματισμού, στην Πλάκα, όπου γίνονταν διάφορα χάπενινγκ με λόγος, μουσική και χορός. Η χούντα έκλεισε την "Κιβωτό της Άμυ" και ο Αργυράκης έφυγε εκτός Ελλάδας· πρώτα στην Ισπανία, κατόπιν στο Λονδίνο και τέλος στην Κοπεγχάγη, όπου έζησε μέχρι το 1974 φιλοξενούμενος του γλύπτη Τάκη. Στην Κοπεγχάγη, εξέδωσε ένα δεύτερο σατιρικό λεύκωμα με σκίτσα και κείμενα υπό τον τίτλο "Η πολιτεία έπλεε εις την Μελανόλευκον". Όταν έπεσε η χούντα, επέστρεψε στην Ελλάδα. Το 1975 εικονογράφησε έναν αγγλικό ταξιδιωτικό οδηγό για την Ελλάδα (Fodor΄s Greece 1975). Το 1981 συνεργάστηκε για τελευταία φορά με τον Χατζιδάκι, δημιουργώντας τα σκηνικά και τα κοστούμια για την παράσταση της "Πορνογραφίας". Το 1984 κυκλοφόρησε το βιβλίο του "Ταξιδεύοντας στην Ελλάδα". Η υγεία του κλονίστηκε το 1990 και έκτοτε έπαψε να ζωγραφίζει και να συμμετέχει ενεργά στην ζωή. Τον Απρίλιο του 1997, κλείστηκε στο Αθηναϊκό Γηροκομείο. Πέθανε έναν χρόνο μετά, πριν προλάβει να δει αναδρομική του έκθεση στην Εθνική Πινακοθήκη (Οκτώβριος 1998).

Γιώργος Λαζόγκας

Γιώργος Λαζόγκας (Εικονογράφος)

Ο Γιώργος Λαζόγκας, ομότιμος καθηγητής της ΑΣΚΤ, γεννήθηκε το 1945 στην Λάρισα. Σπούδασε Αρχιτεκτονική στο Α.Π.Θ. (1963-1970) και ζωγραφική στο Παρίσι με υποτροφία της γαλλικής κυβέρνησης. Έχει λάβει μέρος σε πάνω από τριάντα ομαδικές εκθέσεις από το 1970. Έχει πραγματοποιήσει σειρά ατομικών εκθέσεων, με πρώτη στη γκαλερί Ζήτα-Μι στη Θεσσαλονίκη το 1975. Μέχρι το 1999 υπήρξε καθηγητής στο Τμήμα Αρχιτεκτόνων του Α.Π.Θ. και στο διάστημα 2008-2012 στην ΑΣΚΤ Αθήνας. Το 2008 δημιούργησε μια μόνιμη εικαστική εγκατάσταση για το σταθμό "Ελαιώνας" του Μετρό της Αθήνας. Ζει και εργάζεται στην Αθήνα. (φωτογραφία: Γιώργος Πούπης)

Χρίστος Καράς

Χρίστος Καράς (Εικονογράφος)

Ο Χρίστος Καρράς γεννήθηκε στα Τρίκαλα Θεσσαλίας στις 9 Δεκεμβρίου 1930. Μετά από σύντομες σπουδές στο Πάντειο Πανεπιστήμιο (1948-1950), γράφεται στη Σχολή Καλών Τεχνών των Αθηνών (1951), παίρνει το δίπλωμά του (1955) και με υποτροφία του Ιδρύματος Κρατικών Υποτροφιών (1957) σπουδάζει φρέσκο στη Σχολή Καλών Τεχνών του Παρισιού για τρία χρόνια. Στο Παρίσι μένει μέχρι το 1963. Συγχρόνως ταξιδεύει στο Βέλγιο, Ολλανδία, Ισπανία, Ιταλία και Αγγλία. Αργότερα πραγματοποιεί πολλά ταξίδια στη Βενετία, Βασιλεία, Κάσσελ, Βρυξέλλες και στο Βερολίνο, παρακολουθώντας τις μεγάλες διεθνείς εκθέσεις. Με την επιστροφή του στην Ελλάδα μετέχει ενεργά στην προσπάθεια για τη δημιουργία ενός σύγχρονου καλλιτεχνικού κλίματος, με πολλές ατομικές και ομαδικές εκθέσεις, τηλεοπτικές παρουσίες και συνεντεύξεις σε εφημερίδες και περιοδικά. Ιδρύει επίσης με άλλους καλλιτέχνες την ομάδα "Τομή" (1963) και τον "Σύνδεσμο Ελλήνων Καλλιτεχνών" (1976). Συμμετέχει στην οργάνωση του "Α΄ Συνεδρίου Ελλήνων Καλλιτεχνών Πλαστικών Τεχνών" (1963), του Συμποσίου με θέμα: "Ίδρυση Μουσείου Σύγχρονης Τέχνης στην Ελλάδα" (1977) και του Συμποσίου με θέμα: "Σύγχρονη τέχνη και παράδοση" (1981). Το 1984 εκπροσώπησε την Ελλάδα στην 41η Μπιενάλε Βενετίας. Το 2001 η Ακαδημία Αθηνών του απένειμε βραβείο για το σύνολο του έργου του.

Τάσος Ζωγράφος

Τάσος Ζωγράφος (Εικονογράφος)

Ο Τάσος Ζωγράφος γεννήθηκε στη Λειβαδειά. Στην Αθήνα ήρθε το 1940, έζησε τον πόλεμο και την κατοχή. Το ΄47 έδωσε στη Σχολή Καλών Τεχνών, αλλά δεν φοίτησε λόγω των γεγονότων του Εμφυλίου. Από το ΄46 άρχισε να δουλεύει στη σκηνογραφία, ποτέ σαν ζωγράφος, ποτέ σαν μπογιατζής. Στα χρόνια της εξορίας του στη Μακρόνησο έκανε σκηνογραφίες σε πολλά θεατρικά έργα. Το ΄50 γύρισε στην Αθήνα και δούλεψε ως ζωγράφος σκηνικών στο Ελεύθερο Θέατρο. Το Εθνικό τον είχε αποκλείσει για τα "κοινωνικά" του φρονήματα. Το ΄53 άρχισε να κάνει σκηνικά σε μικρά θέατρα. Ως σκηνογράφος καθιερώθηκε το ΄55 με τη δουλειά του στο φιλμ του Ν. Κούνδουρου "Ο Δράκος". Από τότε έκανε σκηνογραφία και κοστούμια σε 200 ταινίες. Έχει σκηνογραφήσει πάνω από 90 έργα στο Θέατρο και πολλές σειρές στην τηλεόραση. Έχει πάρει 5 βραβεία για τη δουλειά του από το Φεστιβάλ Κινηματογράφου Θεσσαλονίκης, ένα κρατικό και 2 της Ελληνικής Τηλεόρασης. Ως ζωγράφος έκανε 8 εκθέσεις ατομικές και πήρε μέρος σε πολλές ομαδικές στην Ελλάδα και το εξωτερικό. Έργα του βρίσκονται σε πολλές συλλογές και πινακοθήκες. Έχει γράψει δοκίμια και μελέτες για τη σκηνογραφία σε περιοδικά τέχνης κι εφημερίδες, παραμύθια κι ένα θεατρικό έργο για παιδιά.

Γιάννης Μιγάδης

Γιάννης Μιγάδης (Εικονογράφος)

Γεννήθηκε στο Ηράκλειο Κρήτης. Σπούδασε ζωγραφική στην Ανωτάτη Σχολή Καλών Τεχνών της Αθήνας. Επίσης στην Cole Arts Decorates του Παρισιού ειδικεύτηκε στη σκηνογραφία και την ενδυματολογία. Δούλεψε στο θέατρο και στον ελληνικό και ξένο κινηματογράφο σαν σκηνογράφος και ενδυματολόγος. Έχει εικονογραφήσει διάφορα βιβλία και ημερολόγια. Εκθέτει τη δουλειά του ατομικά από το 1954 και έχει ακόμα λάβει μέρος σε πολλές ομαδικές εκθέσεις. Έργα του βρίσκονται σε μουσεία και ιδιωτικές συλλογές. Ζει και εργάζεται στην Αθήνα.

Λεωνίδας Τσιριγκούλης (Εικονογράφος)


Δημήτρης Κολλάτος

Δημήτρης Κολλάτος (Συγγραφέας)

Κινηματογραφικός και θεατρικός σκηνοθέτης και συγγραφέας. Έγραψε την πρώτη του ποιητική συλλογή το 1956, ενώ ήταν ακόμη μαθητής στο λύκειο και ήταν ο πρώτος που ανέβασε avant-garde θεατρικές παραστάσεις στην Ελλάδα - Ionesco, Becket, Pinter (1960-1962) με το πειραματικό θέατρο Τσέπης, του οποίου υπήρξε και ιδρυτής. Κατά τη διάρκεια της δικτατορίας στην Ελλάδα, έζησε στη Γαλλία, όπου ανέβασε 20 θεατρικές παραγωγές και έκανε δυο κινηματογραφικά φιλμ. Επέστρεψε στην Ελλάδα το 1975, ανεβάζοντας μια σειρά έργων που δημιούργησαν σάλο και συνέχισε να ανεβάζει έργα και να γράφει βιβλία. Στην τηλεόραση είχε για ένα χρόνο εκπομπή "Ο Κολλάτος χωρίς λογοκρισία". Φιλμογραφία: 1962, "ΑΘηνα Χ-Ψ-Ξ", μικρού μήκους Βραβείο καλύτερης ταινίας μικρού μήκους 1964, "Ελιές" μικρού μήκους Βραβείο καλύτερης ταινίας, Φεστιβάλ Θεσσαλονίκης 1966, "Ο θάνατος του Αλέξανδρου" Βραβείο καλύτερης ταινίας, σεναρίου, μουσικής, Φεστιβάλ Θεσσαλονίκης (στο Παρίσι 1967-1975), "Συμπόσιο", μεγάλου μήκους, "Η Γαλλία του Ζισκάρ", μεγάλου μήκους 1980, "Στροφή δεξιά", μεγάλου μήκους, "Ψάχνοντας για την Πηνελόπη", μεγάλου μήκους 1981, "Άγιος Πρεβέζης", μεγάλου μήκους 1988, "Η ζωή με τον Άλκη" 2001, "Αλέξανδρος και Αϊσέ".
Δείτε όλα τα βιβλία του συγγραφέα

Τόμος:
1
Δέσιμο:
Μαλακό εξώφυλλο
Σελίδες:
173
Διαστάσεις:
22χ13
Βάρος:
0.265 κιλά

Αξιολογήσεις

Γράψε μια αξιολόγηση