Η σοφία της οντολογικής πλησμονής του Ενός δημιουργεί την ιεραρχία των καταδεεστέρων προς αυτό τάξεων και σειρών, μέχρι του εσχάτου, ενισχύοντας, ακολούθως, την ανάγκη και τον έρωτα της μεθεκτικής σχέσεως του κατωτέρου προς το ανώτερο. Η καρπωτική για τη συνείδηση αναγωγή της στο επίπεδο των ενάδων λαμβάνει τη μορφή μιας θεαγωγίας, δηλαδή της υπέρτατης μορφής ελευθερίας, η οποία υπάρχει χάριν του Αγαθού κι όχι το Αγαθό χάριν εκείνης. Η πίστις, η αλήθεια και ο έρως αποτελούν τις δυνάμεις, τις αναγωγικές της ψυχής στο Αγαθό, τη Σοφία και το Κάλλος, αντιστοίχως, αξιολογώντας κι αξιοποιώντας σύμβολα και συνθήματα της Άρρητης Αρχής, μέσα στο πλαίσιο ενός μαγικού, θεουργικού τελετουργικού, ικανού να ορθοτομήσει την πορεία της ψυχής από του αισθητού στο νοητό κι από του χρονικού στο άχρονο κι αιώνιο· στην ακαλλώπιστη ομορφιά της θεότητος και στην άηχη μουσική της θείας Σιγής.

[Απόσπασμα από το κείμενο στο οπισθόφυλλο της έκδοσης]