Διαθέσιμο κατόπιν παραγγελίας
Αποστέλλεται την ίδια ή την επόμενη εργάσιμη
ISBN:
9789602184479
Κατηγορίες:
Έτος κυκλοφορίας
Εκδότης
Σε μια εποχή όπου σε παγκόσμιο επίπεδο ενισχύεται η κυριαρχία των δυνάμεων της αγοράς, αναδομούνται οι εργασιακές σχέσεις και εντείνεται η κοινωνική ανασφάλεια, ενώ παράλληλα περιορίζονται οι παροχές του κράτους πρόνοιας, η διαμόρφωση ενός δικτύου κοινωνικής προστασίας ευάλωτων κοινωνικών ομάδων με πολιτισμικές ετερότητες είναι μια αναγκαιότητα. Το βιβλίο αυτό επιχειρεί να γεφυρώσει θεωρητικούς και εμπειρικούς προβληματισμούς γύρω από την οργάνωση, την ανάπτυξη και το αξιακό υπόβαθρο των δικτύων κοινωνικής προστασίας, παρουσιάζοντας αφενός θεωρητικές προσεγγίσεις και μεθοδολογικές τάσεις σε διεπιστημονική βάση και αφετέρου επιλεγμένα παραδείγματα κοινοτικών δράσεων και παρεμβάσεων από την ελληνική εμπειρία. Σε αυτή τη βάση, τα κείμενα του βιβλίου μπορούν να αποτελέσουν πολύτιμη γνώση για το σχεδιασμό και την εφαρμογή προγραμμάτων κοινωνικής προστασίας σε τοπικό και εθνικό επίπεδο, και για τη διαμόρφωση ενός δικτύου προληπτικών δράσεων και παρεμβάσεων για την αντιμετώπιση της φτώχειας και του κοινωνικού αποκλεισμού.
[Απόσπασμα από το κείμενο στο οπισθόφυλλο της έκδοσης]
Η Αγάπη Κανδυλάκη σπούδασε Κοινωνική Εργασία (ΤΕΙ Ηρακλείου) και Κοινωνιολογία (Πάντειο Πανεπιστήμιο). Απέκτησε μεταπτυχιακό τίτλο σπουδών Μ.Α. σε Κοινωνική και Κοινοτική εργασία και διδακτορικό τίτλο Ph.D από το Πανεπιστήμιο του Bradford (Μεγ. Βρετανία). Εργάστηκε ως Λέκτορας στο πανεπιστήμιο του Portsmouth (Μεγ. Βρετανία) (1993-1995) και στο Κολλέγιο του Bradford and Ilkley (Μεγ. Βρετανία) (1992-1993) και ως επιστημονικός συνεργάτης στο Τμήμα Κοινωνικής Εργασίας του ΤΕΙ της Αθήνας και στο Τμήμα Συμβουλευτικής της ΠΑΤΕΣ-ΣΕΛΕΤΕ. Εργάστηκε επίσης στην Κοινωνική Υπηρεσία του Νοσοκομείου ΚΑΤ και στα Γραφεία Κοινωνικής Μέριμνας του ΙΚΑ Πειραιά και Ρεθύμνου. Σήμερα είναι Λέκτορας Κοινωνικής Εργασίας στο Τμήμα Κοινωνικής Διοίκησης του Δημοκρίτειου Πανεπιστημίου Θράκης. Έχει εξειδικευτεί στην ατομική και την ομαδική συμβουλευτική, καθώς και στην οικογενειακή θεραπεία. Έχει δημοσιεύσει άρθρα σε ελληνικά και αγγλόφωνα περιοδικά πάνω στη σεξουαλική παρενόχληση ανηλίκων, στη χρήση της ποιοτικής μεθοδολογίας της έρευνας στην κοινωνική εργασία, καθώς και στην πολυπολιτισμικότητα και τον αντιρατσισμό.
Ο Γιάννης Ζαϊμάκης γεννήθηκε στο Αλάγνι Ηρακλείου Κρήτης. Είναι καθηγητής της Κοινωνιολογίας του Πολιτισμού και των Τοπικών Κοινωνιών και διευθυντής του Εργαστηρίου Κοινωνικής Ανάλυσης και Εφαρμοσμένης Κοινωνικής Έρευνας στο Τμήμα Κοινωνιολογίας στο Πανεπιστήμιο Κρήτης. Είναι μέλος της επιτροπής Ακαδημαϊκής Εποπτείας του Μεταπτυχιακού Προγράμματος "Αθλητικές Σπουδές: Κοινωνιολογία, Ιστορία, Ανθρωπολογία" στο Ελληνικό Ανοικτό Πανεπιστήμιο. Εργάστηκε στην κρατική ραδιοφωνία και στις Διευθύνσεις Προγραμματισμού/ Ανάπτυξης και Πολιτισμού της Νομαρχιακής Αυτοδιοίκησης Ηρακλείου. Στο συγγραφικό του έργο περιλαμβάνονται τα βιβλία: "Καταγώγια ακμάζοντα: Παρέκκλιση και πολιτισμική δημιουργία στον Λάκκο Ηρακλείου" (Αθήνα: Πλέθρον, 1999), "Κοινοτική εργασία και τοπικές κοινωνίες: ανάπτυξη, συλλογική δράση, πολυπολιτισμικότητα" (Αθήνα: Πλέθρον, 2010 [2002]), "Τοπικός χώρος και πολυπολιτισμικότητα: Σάπες, Θράκη" (συν-συγγραφή με τη Θ. Καλλινικάκη) (Αθήνα: Ελληνικά Γράμματα, 2004), "Δίκτυα κοινωνικής προστασίας: μορφές παρέμβασης σε ευάλωτες ομάδες και πολυπολιτισμικές κοινότητες" (επιμέλεια από κοινού με την Α. Κανδυλάκη) (Αθήνα: Κριτική, 2005), "Εργοτέλης 1929-2009: Ψηφίδες της αθλητικής και κοινωνικής ιστορίας ενός φιλοπρόοδου σωματείου" (Αθήνα: Αλεξάνδρεια, 2010), "Ποδόσφαιρο και κοινότητες οπαδών: αντιπαλότητες και πολιτικές της ταυτότητας" (επιμέλεια από κοινού με τον Ν. Κοταρίδη) (Αθήνα: Πλέθρον, 2013), "Κοινωνία και αθλητισμός στην Ελλάδα: ιστορικές και κοινωνιολογικές προσεγγίσεις" (επιμέλεια από κοινού με την Ε. Φουρναράκη) (Αθήνα: Αλεξάνδρεια, 2015). Άρθρα του έχουν δημοσιευθεί σε συλλογικούς τόμους και σε ελληνικά και ξένα επιστημονικά περιοδικά. Αντικείμενο των ερευνητικών και επιστημονικών του δραστηριοτήτων είναι η κοινωνική ιστορία των σπορ, οι νεανικές και οπαδικές κουλτούρες, οι μουσικές ταυτότητες και το ρεμπέτικο τραγούδι, ο τοπικός κοινωνικός μετασχηματισμός και η πολυπολιτισμικότητα.
