Lapis lazuli, η πέτρα που λείπει

της Σοφίας Δημοπούλου - Πύρζα

Δύο γυναίκες. Δύο παράλληλες ιστορίες που λαμβάνουν χώρα σε δύο εντελώς διαφορετικές χρονικές περιόδους. Η καθεμία με τον κοινωνικό της κύκλο και την προσωπική της ζωή, ανάλογη με την εποχή της.

Στο πρώτο της βιβλίο «Lapis Lazuli, η πέτρα που λείπει», η Σοφία Δημοπούλου-Πύρζα μας αποδεικνύει ότι ο έρωτας δεν γνωρίζει ούτε εμπόδια, ούτε εποχές.

Δύο ερωτικά τρίγωνα, το ένα στη σύγχρονη εποχή και το άλλο εβδομήντα περίπου χρόνια πριν. Ο συνδετικός κρίκος και των δύο ιστοριών και ταυτόχρονα το αφηγηματικό τρικ είναι η lapis lazuli η πέτρα που λείπει από το βραχιόλι που η Κλαίρη κληρονόμησε από την γιαγιά της, τη Μάρω. Ένα βραχιόλι που συμβολίζει την μεταβίβαση της «αμαρτίας» ή το κενό που αφήνει η χαμένη πέτρα και πρέπει μοιραία να συμπληρωθεί για να καλύψει το φυσικό και ψυχικό κενό; Αυτό ας το αποφασίσει ο αναγνώστης.

Το σίγουρο είναι ότι διαβάζοντας το βιβλίο της Σοφίας Δημοπούλου ο αναγνώστης θα ταξιδέψει σε δύο διαφορετικές εποχές μέσα από εικόνες τόσο έντονες που είναι σαν ζωντανές. Θα δει την επιρροή και τις συνέπειες που έχουν οι πράξεις των δύο γυναικών ανάλογα με τα ήθη και τα πιστεύω της κάθε εποχής. Και μέσα από το πάθος του έρωτα θα ζήσει και το δράμα της φιλίας (της γυναικείας κυρίως). Μέχρι πού μπορεί να φτάσει μία γυναίκα για να βοηθήσει την φίλη της; Μέχρι πού μπορούν να φτάσουν τα όρια της κατανόησής της;

Ένα από τα πράγματα που εμένα μου προκάλεσε την μεγαλύτερη έκπληξη είναι η περιγραφή της σχέσης ανάμεσα στη Μάρω, τη γιαγιά της Κλαίρης, το Νικολή, του άντρα της και της φίλης τους της Ευτυχίας. Μία σχέση που παρόλο που ξεφεύγει από τα όρια της φιλίας περιγράφεται σαν κάτι τελείως φυσικό, ενταγμένο στα πλαίσια της εποχής. Σαν φυσικό επακόλουθο της ήδη υπάρχουσας σχέσης τους, παρόλο που πρόκειται για μια εντελώς διαφορετική χρονική περίοδο και σε ένα κλειστό κοινωνικό κύκλο, όπως είναι η ελληνική επαρχεία. Έτσι, ο αναγνώστης δεν σοκάρεται αλλά συνεχίζει την ανάγνωση προσπαθώντας να δει που θα οδηγήσει αυτή η σχέση και πόσο θα διαρκέσει...

Τέλος, αξίζει να επισημάνουμε ότι δύο από τα στοιχεία που κάνουν ακόμη πιο απολαυστική την ανάγνωση -πέρα από την αγωνία της πλοκής- είναι τα λογοπαίγνια που εφευρίσκει η συγγραφέας, η ιδιωματισμοί που χρησιμοποιούνται αλλά και ο τρόπος αφήγησης που έχει επιλέγει. Οι ιστορίες εναλλάσσονται από την Κλάιρη,  στη Μάρω και από τη Μάρω στην Κλαίρη με τα κεφάλαια να φέρουν σαν τίτλο το όνομα της εκάστοτε γυναίκας, ενώ θα συναντήσετε και κάποια εμβόλιμα κεφάλαια που δίνουν έναν ποιητικό χαρακτήρα στο μυθιστόρημα.

Καλή ανάγνωση!

Εμμανουέλα Καραΐνδρου