Ένα φανταστικό νησί στο Αιγαίο πέλαγος, κοντά στην Ικαρία, η Άθωρα, σύντομα θα πληγεί από μια πρωτοφανή σε βιαιότητα και πυκνότητα φαινομένων καταιγίδα, ρημάζοντας και ερειπώνοντας το νησί. Τα πράγματα γίνονται χειρότερα όταν διαπιστώνεται ότι στο αποκλεισμένο νησί παγιδεύτηκε ένας κατά συρροήν δολοφόνος. Η Φωτεινή Μέλιου, παλαιοντολόγος, είναι εκεί για να δει τους γονείς της πριν εγκατασταθεί στην Καλιφόρνια για να εργαστεί στο Πανεπιστήμιο Μπέρκλεϊ. Εκεί ξεβράζει η θάλασσα μια βάρκα με πρόσφυγες και τον μυστηριώδη Αζέμ. Στο νησί φτάνει ο επενδυτής Κάρλο Λορέτο, που ενδιαφέρεται για εγκατάσταση ανεμογεννητριών στο νησί αλλά και ο Γκάμπριελ Μαρτίνεζ, ανθρωπολόγος, που κατά σατανική σύμπτωση έχει συναντήσει παλιά σε συνέδριο τη Φωτεινή, η οποία άρχισε να τρέφει αισθήματα γι’ αυτόν. Μέσα σε όλον αυτόν τον κυκεώνα γεγονότων και χαρακτήρων, τι ρόλο παίζει η ηλικιωμένη, αποτραβηγμένη Σοφί, που βοηθάει όλον τον κόσμο με τα βοτάνια της και ο παιδικός φίλος της Φωτεινής, που είναι ο αστυνόμος του νησιού;Ο κύριος Κώστας Κρομμύδας αυτήν τη φορά δοκιμάστηκε σε κάτι εντελώς διαφορετικό και με άφησε απόλυτα ικανοποιημένο. Πρόκειται για ένα συναρπαστικό κείμενο γεμάτο ένταση, μυστικά, δολοφονίες, ανατροπές, φυσικά φαινόμενα και αγωνία, που δεν μπορούσα να αφήσω από τα χέρια μου. Πολύ καλοδουλεμένο, έξυπνα ενορχηστρωμένο, κατάλληλα σχεδιασμένο και με ακριβοδίκαιο τέλος, το «Φως μέσα στη θύελλα» δε με άφησε σε ησυχία μέχρι να το τελειώσω. Και δεν ήταν μόνο το σασπένς αλλά και τα διαχρονικά, ρεαλιστικά μηνύματα που άφηνε σκόρπια από δω κι από κει, όπως για το άπειρο σύμπαν, του οποίου εμείς ως είδος είμαστε το ήκιστο νανομόριο, για τον αγώνα επιβίωσης που δίνει το ανθρώπινο είδος σε συνθήκες κινδύνου και πώς λειτουργούν αυτοί οι μηχανισμοί άμυνας, για την καχυποψία και τον ρατσισμό που εμπλέκει τους άκριτα σκεπτόμενους ανθρώπους όταν πρόκειται για άτομα διαφορετικής φυλής και εθνικότητας και πολλά άλλα.
Πρώτη φορά παρατήρησα σε μυθιστόρημα ένα πιο προσεγμένο λεξιλόγιο, μιας και διάβαζα αρκετές λέξεις που δεν απαντώνται συχνά σε κείμενα της εποχής μας και ταυτόχρονα δε χαρακτηρίζουν τον συγγραφέα ως βερμπαλιστή. Διαφορετικές λέξεις κι όμως ευήκοες στην καθημερινότητά μας δίνουν τη δική τους ώθηση στη ροή της πλοκής, η οποία κυλάει αβίαστα, γρήγορα και με κρίσιμα σημεία στην πορεία της ανάγνωσης. Οι διάλογοι παραστατικότατοι και ουσιώδεις, οι χαρακτήρες διαλεγμένοι σωστά και δοσμένοι με απόλυτη αληθοφάνεια ενώ το παιχνίδι της γάτας και του ποντικού για το ποιος είναι ο δολοφόνος διαδραματίζεται σε ένα απομονωμένο από την καταιγίδα νησί. Οι κατά συρροήν δολοφονίες εξηγούνται σωστά και έχουν ως κεντρική ιδέα επίσης κάτι που δεν έχω ξαναδεί σε μυθιστόρημα ως τώρα ενώ το πρόσωπο που διαπράττει τις δολοφονίες είχε τον ίδιο χώρο με τους υπόλοιπους υπόπτους για να δείξει τα προτερήματα, τα ελαττώματα, τον τρόπο σκέψης, το παρελθόν του κλπ.
Μου άρεσε πολύ επίσης που το μυθιστόρημα κινήθηκε και στον χώρο της Παλαιοντολογίας και στον χώρο της Μετεωρολογίας, με εξειδικευμένο λεξιλόγιο που σε κανένα σημείο δε με κούρασε ούτε με απώθησε, γιατί οι πληροφορίες ήταν εύληπτες και απόλυτα κατανοητές, χωρίς να χάνουν τη σημασία τους. Θύελλες, καταιγίδες, σύννεφα, υδροστρόβιλοι και πολλά άλλα καιρικά φαινόμενα περνούν μέσα από τις σελίδες του βιβλίου και δίνουν μια καινοφανή διάσταση στην ανάγνωση.
Από την άλλη, η κοινωνία που αποκόβεται από τον πολιτισμό κι έχει να αντιμετωπίσει τον αγώνα της επιβίωσης θα μπορούσε κάλλιστα να δώσει χώρο στον συγγραφέα για ακόμη περισσότερες σκηνές «μαλλιοτραβήγματος» ή απρόκλητων επιθέσεων των «αδικημένων» μελών σε «προνομιούχα», όμως όλο αυτό θα ξέφευγε αρκετά από την κεντρική ιδέα κι έτσι σοφά ο συγγραφέας κατέγραψε ακριβώς και μόνο τα γεγονότα που χρειαζόταν το κείμενό του για να παραμείνει μεστό, ολοκληρωμένο, εξισορροπημένο. Κι από τη στιγμή που δεν έχει και υπερβολικά βαρυφορτωμένο έρωτα αλλά κάτι που σιγοκαίει, μιας και δεν είμαι του πολύ ρομαντικού, ε, τότε, ακόμη καλύτερα!
Το «Φως μέσα στη θύελλα» είναι ένα υπέροχο μυθιστόρημα, που εμπεριέχει ψήγματα από Robert Ludlum και Clive Cussler, δοσμένα με τη σωστή, μετρημένη γραφή που έχω αγαπήσει στον κύριο Κρομμύδα και που με χαρά βλέπω κάθε φορά να βελτιώνεται και περισσότερο.
Πάνος Τουρλής